ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ, 28 Νοεμβρίου, Αεροπορικώς. Εις το ενδιαφέρον αρθρίδιον του, ο γνωστός Αμερικανός δημοσιογράφος κ. Μαρκί Τσάιλντς συνοψίζει ως εξής την «θέσιν» των Αμερικανών έναντι των εξελίξεων εις την Ελλάδα και εις την Κίναν τις οποίες παραλληλίζει: «Εις τον αγώνα, γράφει, εναντίον του κομμουνισμού, η Κίνα και η Ελλάς αποτελούν δύο κύρια σημεία, εις τα οποία καταδεικνύονται με ανησυχητικήν σαφήνεια αι δυσχέρειαι που αντιμετωπίζουν αι Ηνωμέναι Πολιτείαι. Τα δύο αυτά σημεία, το ένα μικρόν, το άλλο μεγάλο, συνδέονται το ένα με το άλλο, δεδομένου ότι αποτελούν αμφότερα ένα και το αυτό πρόβλημα.

Η Ελλάς είναι μία τόσο μικρή χώρα, ώστε μερικά εκατομμύρια αμερικανικά δολλάρια ημπορούν να συγκρατήσουν μίαν κλονισμένην κυβέρνησιν και να προλάβουν την καταστροφήν, της οποίια θα επακολουθούσε κομμουνιστική δικτατορία. Μέχρι σήμερον αυτό είνε το μόνον το οποίον επετέλεσε εκεί η αμερικανική ανάμειξις. Η Κίνα όμως είνε τόσον μεγάλη και αι ανάγκαι της τόσον πολλαί, ώστε και δισεκατομμύρια δολλάρια εάν εξωδεύοντο, δι’ αυτήν κατά τα τελευταία δυόμιση έτη, είνε ζήτημα εάν θα κατώρθωναν να αποσοβήσουν την τραγωδίαν που φαίνεται τώρα συντελούμενη εις αυτήν.

Περισσότερον υλικόν και περισσότερον ενεργητική πολιτική εις την Κίναν δεν θα είχαν άλλον αποτέλεσμα, παρά να κρατήσουν το καθεστώς Τσαγκ Κάι Σεκ εις την αρχήν λίγον χρόνον περισσότερο.

Πίσω όμως από τας εξελίξεις αυτάς υπάρχουν αδυσώπητοι πραγματικότητες, που θα ήτο μάταιον να αρνηθούμε την ύπαρξίν των. Εις την Ελλάδα είνε ακόμη καιρός να αντιμετωπίσωμεν τα πραγματικότητας αυτάς. Μία προσωπικότητς, που έχει κάθε κύρος να ομιλεί επί των Ελληνικών πραγμάτων, ο Βρεττανός Ταξίαρχος Γούντχαουζ, γνωστός περισσότερον υπό το ψευδώνυμον Κρις, υπό το οποίον διηύθυνε μυστικήν Βρεττανικήν Στρατιωτικήν Αποστολήν εις την Ελλάδα κατά τους χρόνους της κατοχής και της Αντιστάσεως, λέγει εις το βιβλίον του «Μήλον της Εριδος» πράγματα που οι πολιτικοί των Αθηνών θα δυσκολευθούν να τα αγνοήσουν, χαρακτηρίζοντες τα ως λόγια ενός «Κόκκινου». […] Το κύριον συμπέρασμα εις το οποίον καταλήγει ο αναγνώστης του βιβλίου του είνε ότι το καθεστώς των Αθηνών δεν είναι παρά πλασματικόν. Με τας συνεχείς κυβερνητικάς κρίσεις, με τας εμπαθείας των καθεστωτικών του διχονοιών, δεν αποτελεί παρά ένα φανταστικόν δράμα που εξελίσσεται ωσάν ένα πολιτικόν Σαγκρί Λα. Ενώ το κατά φαντασίαν, το όχι πραγματικόν δράμα παίζεται εις την σκηνήν των Αθηνών, το πραγματικόν δράμα παίζεται από αυτόν τον λαόν εις την Ελληνικήν ύπαιθρον, έναν λαόν απελπιστικώς πτωχόν και από δεισιδαιμονίας κατατρυχόμενον λαόν ο οποίος αγωνίζεται δια να αποφύγει τον θάνατον…