Η πανδημία και μια παλιά «επιδημία»

Ενα από τα πολλά δυσάρεστα που ανέδειξε η πανδημία είναι ότι, όσο κι αν προσπαθούμε, να επιδείξουμε διάθεση κατανόησης προς τους ανθρώπους που αγνοούν ή αμφισβητούν την επιστήμη, διαπιστώνουμε πως οι πεποιθήσεις τους αυτές καταλήγουν να έχουν συνέπειες στην κοινωνία και την ομαλή συμβίωση. Κι αυτό μπορεί να συμβαίνει είτε άθελά τους είτε συνειδητά, εφόσον μιλάμε για άρνηση των επιστημονικών δεδομένων και επιτευγμάτων, για οποιοδήποτε λόγο, ιδεολογικό, πολιτικό, θρησκευτικό, δυσπιστία απέναντι στις ελίτ κ.ά. Αυτή η συνειδητοποίηση θα μπορούσε να μας κάνει να διαβάσουμε με άλλο μάτι τα απολύτως αποκαρδιωτικά αποτελέσματα των ερευνών για τις γνώσεις και τις πεποιθήσεις των Ελλήνων για τον ιό του HIV και τους οροθετικούς συμπολίτες μας. Είναι τρομερό ότι ένα πηχτό μείγμα από ταμπού έχει οδηγήσει μεγάλα ποσοστά ανθρώπων, ακόμη και νέων και μορφωμένων, να μη γνωρίζουν βασικά πράγματα για το πώς μεταδίδεται ο ιός, για τα αντιρετροϊκά φάρμακα που καθιστούν τους οροθετικούς μη μεταδοτικούς και τους προσφέρουν μια απολύτως κανονική ζωή. Σε πανελλαδική έρευνα της Metron Analysis, το επίπεδο της ενημέρωσης της πλειονότητας για τον HIV είναι εξαιρετικά χαμηλό, ενώ μόνο το 26% έχει εξεταστεί έστω και μια φορά στη ζωή του κι αυτό παρότι σε άλλες έρευνες έχουμε καταγράψει σημαντικά ποσοστά σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων άρα κι ελλιπούς χρήσης προστατευτικών μέσων.