Θα σας αφηγηθώ σήμερα μια ιστορία, η οποία πληροφορούμαι πως αναμένεται να βρει αίσιο τέλος με κυβερνητική παρέμβαση στο άμεσο μέλλον, καθώς απασχολεί και το πρωθυπουργικό γραφείο. Δύο διαφορετικές γυναίκες, μια Ολλανδή και μια Ελληνοαμερικανίδα, με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες κι αφορμές, ερευνούν τα τελευταία χρόνια τις ιστορίες των υιοθεσιών παιδιών από την Ελλάδα που γεννήθηκαν τις δεκαετίες 1950 και 1960, και δόθηκαν σε οικογένειες που ζουν σε χώρες του εξωτερικού. Ηταν παιδιά ορφανά, γεννημένα εκτός γάμου ή «έκθετα», όπως τα χαρακτήριζαν, συχνά παρατημένα σε δημόσια βρεφοκομεία, που σπανίως είχαν πιστοποιητικό γέννησης και τα έστελναν με συνοδούς και ταξιδιωτικά διαβατήρια και τα υιοθετούσαν απόδημοι Ελληνες ή και ξένοι. Τα παιδιά αυτά άρχισε να εντοπίζει πριν από 10 χρόνια η ολλανδή καθηγήτρια Γκόλντα Βαν Στέεν, που κατέχει την έδρα της Σύγχρονης Ελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο King’s College του Λονδίνου (προσφάτως κυκλοφόρησε και σχετικό βιβλίο για την έρευνά της). Και το ανέδειξε επίσης και η Λίντα Κάρολ Τρότερ, μια Αμερικανίδα από το Τενεσί, που ανακάλυψε το 2017 ότι η ίδια ήταν ένα από αυτά τα παιδιά κι ίδρυσε την οργάνωση «Eftychia Project» (από το όνομα που της είχε δοθεί όταν γεννήθηκε στην Ελλάδα), μέσω της οποίας παιδιά που αναζητούν τις φυσικές τους ρίζες και οικογένειες που, αντιστοίχως, ψάχνουν χαμένους συγγενείς τους, έχουν διαμορφώσει μια βάση δεδομένων DNA για να γίνονται ταυτοποιήσεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή