«Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου;»

Είμαστε κι εμείς, δεν λέω, αλλά αυτοί οι Ιταλοί το τερμάτισαν. Σαλτάρισαν, δεν το συζητάμε. Ακου τώρα περίπτωση ο αντιεμβολιαστής (γιατί δεν το έχουμε αποκλειστικότητα, το ΑΝΤΙ ανθεί και σε άλλες χώρες, πιο ανεπτυγμένες), δεν το ‘θελε το ρημάδι να του το πατήσουνε στο μπράτσο να τελειώνουμε, αλλά ήθελε και το πιστοποιητικό εμβολιασμού να μπαίνει ελεύθερα όπου του κατέβει και να μολύνει καμιά τρακοσαριά στην καθισιά του. Τι έκανε λοιπόν ο maestro; Πήγε και αγόρασε ένα ολόκληρο χέρι από σιλικόνη, με τα όλα του, με τον βραχίονα, τον πήχη, την κερκίδα, την ωλένη, όλα κομπλέ. Είχε κρύψει το χέρι το δικό του πίσω από την πλάτη και είχε κοτσάρει το κουλό στον ώμο. Βέβαια, η νοσοκόμα είδε το χρώμα το αλλόκοτο και το χέρι που το ζούλαγες κι άκουγες μπουρμπουλήθρες, του το ξεκόλλησε και μόνο που δεν του το έφερε στο κεφάλι να σκάσει και κανενός το χείλι που είμαστε όλοι σαν τις βαρυπενθούσες χήρες, μας έχει αλαλιάσει η πανδημία, το κέρατό μου μέσα.