Πυροτέχνημα ή μήπως μια πραγματική απειλή;

Δυόμισι μήνες τουλάχιστον περίμενε η Γαλλία την επισημοποίηση αυτής της υποψηφιότητας για την προεδρία – από τότε που ξεκίνησε ο Ερίκ Ζεμούρ την τουρνέ του στη χώρα, με πρόσχημα την κυκλοφορία του τελευταίου του βιβλίου, «Η Γαλλία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη». Το ψευδοσασπένς έλαβε τέλος το μεσημέρι της Τρίτης, με ένα βίντεο α λα Ντε Γκωλ που ανέβασε στο YouTube αυτός ο 63χρονος δημοσιογράφος / συγγραφέας / τηλεπερσόνα που έχει καταδικαστεί δις για υποκίνηση φυλετικού μίσους. Δύσκολα θα μπορούσε ωστόσο να μιλήσει κανείς για ένα επιτυχημένο επίσημο πολιτικό ντεμπούτο. Εκτός του στρατοπέδου του, ελάχιστες πολιτικές φωνές βρέθηκαν να πουν κάτι θετικό, ακόμα και ο Ερίκ Σιοτί, ο δεξιότερος των πέντε υποψήφιων της Δεξιάς για το προεδρικό χρίσμα πήρε αποστάσεις από τη ρητορική «βίας και μίσους» αυτού με τον οποίο δήλωνε μέχρι πρότινος ότι συμφωνεί «στα βασικά σημεία των διαπιστώσεών του». Το Ιδρυμα Σαρλ ντε Γκωλ έβγαλε μια αυστηρή ανακοίνωση μιλώντας για πολιτική καπηλεία της σκέψης του. Οι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων των πάμπολλων αρχειακών εικόνων που χρησιμοποίησε ο Ζεμούρ στο βίντεό του (χωρίς άδεια) απείλησαν με προσφυγές. Και οι δημοσκοπήσεις δικαίωσαν όσους θέλουν να πιστεύουν πως αυτός ο απόστολος της γαλλικής παρακμής που υπόσχεται να σώσει «τα παιδιά και τα εγγόνια» των Γάλλων από τη «βαρβαρότητα» (βλ. μουσουλμάνους μετανάστες) θα αποδειχθεί ένα πυροτέχνημα. Εχουν πράγματι δίκιο όμως;