Οι σχέσεις που έχουν να κάνουν με ζητήματα γεωστρατηγικής δεν είναι γραμμικές, έστω κι αν ο γεωγραφικός χάρτης δεν μεταβάλλεται. Ο άξονας Ισραήλ – Τουρκίας ήταν τουλάχιστον επί τρεις δεκαετίες ισχυρός, προβληματίζοντας συχνά την Αθήνα. Μπορεί να οφείλεται στη στήριξη των Παλαιστινίων από τις ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά η Αγκυρα έβλεπε στο Τελ Αβίβ έναν πιστό σύμμαχο. Ολα αυτά μέχρι τις 31 ​Μαΐου 2010, όταν οι πάλαι ποτέ στρατηγικοί εταίροι έγιναν αντίπαλοι, καθώς ο Ερντογάν άνοιξε έναν κύκλο σύγκρουσης με το Ισραήλ, επιχειρώντας να αναλάβει ρόλο καθοδηγητή και των Παλαιστινίων της Λωρίδας της Γάζας. Αποκορύφωμα της σύγκρουσης ήταν το επεισόδιο με το πλοίο «Μαβί Μαρμαρά», όταν σκοτώθηκαν 10 Τούρκοι από τους Ισραηλινούς. Εκτοτε οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις βρήκαν το κατάλληλο έδαφος για να ανθήσουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η κάθε χώρα σχεδιάζει με βάση τα ελληνικά συμφέροντα. Οπως ο Μακρόν αναζητεί συνεργασίες στον Περσικό Κόλπο για να στηρίξει τη γαλλική πολεμική βιομηχανία, έτσι και το Ισραήλ θα μπορούσε να ξαναβρεθεί στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία, εάν ευνοούνται τα δικά του συμφέροντα. Δεν πρόκειται για εξέλιξη εκ των προτέρων αρνητική, εφόσον η δική τους συνύπαρξη δεν υπονομεύει τα ελληνικά συμφέροντα.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ