Ραχοκοκαλιά

Παρά το διαφορετικό κέντρο βάρους, όλες οι συριζαϊκές αναλύσεις για την κεντροαριστερή εσωκομματική διαδικασία έχουν ένα κοινό: την εξηγούν μόνο μέσα από ένα καθόλου παραγωγικό αυτοαναφορικό πρίσμα – αδυνατώντας έτσι να ζυγίσουν τους τρόπους με τους οποίους ενδέχεται να επηρεάσει τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ευσεβείς πόθοι υπερτερούν της ψυχρής παρατήρησης – ή έστω θολώνουν το εξεταστικό βλέμμα με το οποίο θα έπρεπε η αξιωματική αντιπολίτευση να κοιτά τόσο τους αντιπάλους της όσο και τον ίδιο της τον εαυτό. Η κινητοποίηση, ας πούμε, 270.000 ανθρώπων από ένα κόμμα με μονοψήφιο ποσοστό εν μέσω πανδημίας είναι case study στο οποίο θα τη συνέφερε να εντρυφήσει. Γιατί – σύμφωνα με γνωστό πολιτικό αναλυτή – ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματά της παραμένει η δυσκολία της να στήσει κομματικούς μηχανισμούς στις τοπικές κοινωνίες ώστε να συνδεθεί με τους κατοίκους τους. Κι όσο μένει κλειστή για όποιους αποκαλεί «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ», δεν πρόκειται να αποκτήσει τη ραχοκοκαλιά ενός κόμματος εξουσίας – σ’ αυτό θα στοιχημάτιζαν μέχρι κι εκείνοι που δεν έχουν σπουδάσει πολιτικές επιστήμες.