Είναι άραγε φυσικό να μην ονειρεύεται κανείς; Στο ερώτημα δεν έχω απάντηση. Εγώ πάντως ονειρεύομαι και ονειρεύομαι συχνά. Ονειρεύομαι χωρίς να ονειροπολώ ανέφικτες, απέλπιδες φαντασιοπληξίες. Βλέπω συνήθως όνειρα ευχάριστα που λικνίζουν τον ύπνο μου με σκέψεις και εικόνες χαρούμενες, τρυφερές. Με μνήμες παιδικές, κυρίως, όταν περιπλανώμαι σε ειδυλλιακούς τόπους και χώρους παιδικής, κατά το πλείστον, προέλευσης. Βλέπω, ωστόσο, και όνειρα εφιαλτικά, όταν έντρομος πετάγομαι με την αγωνία μήπως και η οπτασία είναι μια πραγματική εκδοχή του ορόμενου. Κι όταν στον ταραγμένο ξύπνιο μου βεβαιωθώ ότι πρόκειται για προκατάληψη, τότε επέρχεται η χαλαρωτική, κατευναστική ανακούφιση. Η βεβαιότητα ότι τίποτα το κακό δεν έχει συμβεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή