Ελαμψε (και) με την αξιοπρέπειά της

Ανήκε στις ερμηνεύτριες που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις στη δεκαετία του 1970 – μεγάλοι συνθέτες, σημαντικά τραγούδια -, αλλά για λόγους που αφορούσαν και την προσωπική της αντίληψη περί «καριέρας» έμοιαζε να μένει στη «δεύτερη γραμμή» του θεάματος, όταν άλλες συνάδελφοί της μεσουρανούσαν. Ακόμα και το γεγονός ότι προερχόταν από την καλλιτεχνική οικογένεια Λαβίδα – αδελφή της είναι η Βασιλική Λαβίδα, εξαδέλφη της η Ελένη Βιτάλη – δεν φαινόταν να κατευθύνει τις επιλογές της. Εβαζε λεζάντα στα κομμάτια που της εμπιστεύονταν οι άνθρωποι του χώρου, πήρε ρίσκα (η συνεργασία της με τον νεαρό Σταμάτη Κραουνάκη στο «Σαριμπιντάμ» του 1987), συμμετείχε στη χρυσή νύχτα, για να την αφήσει και να αγκαλιάσει τη διασκέδαση με πιο «ανθρώπινο» και κοινωνικό πρόσωπο (η συμμετοχή της στο πρόγραμμα του Γιώργου Μαρίνου στη «Νεράιδα»). Από ένα σημείο κι έπειτα, χονδρικά προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Χριστιάνα έκοψε τους δεσμούς με τον κόσμο του θεάματος. Αντιμετώπισε αργότερα τον καρκίνο και το Αλτσχάιμερ, από το οποίο υπέφερε μέχρι τις 28 Νοεμβρίου που έφυγε από τη ζωή. Από τη στιγμή που ακούστηκε ο θάνατός της τα social media άρχισαν να «ξαναρίχνουν» τα τραγούδια με τα οποία έγινε γνωστή, όπως «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε» (στη διφωνία με τον Δημήτρη Μητροπάνο, σύνθεση Γιώργου Κατσαρού), «Τα μάτια σου», «Τι να μας κάνει η νύχτα», «Σαριμπιντάμ», «Η νύχτα θέλει», «Εβγα, τελάλη μου», «Χόρεψέ με ένα ταγκό», «Μίλα μου» και «Τελειώσαμε λοιπόν». Το τελευταίο ήρθε πολύ νωρίς στη διαδρομή της, το 1977, στον δίσκο «Πες μου γιατί», καθώς της το εμπιστεύθηκε ο Γιάννης Πάριος που έγραψε τους στίχους. Τη μουσική έχει γράψει ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο οποίος θυμάται με ένα δικό του σημείωμα την ερμηνεύτρια.