Οχι πια γέλια, μόνον μπλιαχ

Με τη Λίνα Βερτμύλερ που πέθανε προχθές σε ηλικία 93 ετών, με συνδέουν πολλά πράγματα, οι συνομήλικοί μου θα καταλάβουν τι εννοώ. Αλλά και οι μικρότεροι ίσως να μπορέσουν να συνδεθούν μέσω παρακαμπτηρίου, και να αντιληφθούν γιατί αυτή η μάγισσα του ιταλικού σινεμά με βοήθησε να καταλάβω τη μάνα μου, κάτι που δεν νομίζω να συνηθίζεται, ιδίως όταν βρίσκεσαι στην εφηβεία. Για να μην τα μπουρδουκλώσω κι άλλο, θα σας πω ότι ένα βράδυ αποφάσισα να πάω σινεμά μόνον και μόνον για να δω τι είδε και γελάει ακατάπαυστα μια βδομάδα τώρα και δεν μπορεί να ολοκληρώσει φράση χωρίς να πνιγεί από τα γέλια. Είδα, θυμάμαι, τον «Μίμη τον σιδερά» και μετά τον ξαναείδα για να τον δω κι εγώ με τα δικά μου μάτια. Την πρώτη τον είχα δει με της μάνας μου και είχα ομολογουμένως σαστίσει. Μα είναι δυνατόν αυτή η ανάρχα να είναι η μάνα μου; Πόση τρέλα κουβαλάει και δεν το ξέρω; Πόσους τόνους ανατρεπτικού ολόφωτου χιούμορ, πόση ανάγκη να γιουχαΐσει έναν κόσμο γκρίζο και σκληρό, με τα μαλακά πολύχρωμα αραιοπλεγμένα πλεκτά της Μαριάντζελας Μελάτο, του Τζιανίνι και του μωρού; Θα μπορούσαμε άραγε να κυκλοφορούμε κι εμείς οικογενειακώς έτσι λέτσοι και τρικολόρε σε μια κοινωνία που όμνυε στο Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια; Επλεκε κι εκείνη αλλά δεν την ρώτησα ποτέ γιατί θα την ξανάπιαναν τα γέλια και τότε οι απορίες μου θα ξαναφούντωναν.