Ρίτα Αντωνοπούλου: Δεν ξέρω με τι λόγια να μιλήσει κανείς για τον Νίκο Γκάτσο, ειδικά όταν τα δικά του λόγια έχουν μπει τόσες δεκαετίες στα στόματα όλων μας κι έχουν τραγουδηθεί ίσως πιο πολύ από τους στίχους όλων των άλλων ποιητών κι έχουν αγγίξει την καρδιά μας με τρόπο αξεπέραστο. Μεγάλωσα έχοντας στα αφτιά μου τη φωνή της Λεονάρδου να λέει «Καίγομαι, καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά», μετά θυμάμαι το «Δίχτυ», που πάντα μου άφηνε μια ελπίδα ότι ναι, θα είσαι τυχερός και θα ξεκινήσεις πάλι, τη «Μυρτιά», που μέχρι σήμερα την τραγουδώ και γεμίζει το είναι μου Ελλάδα, το «Νυν και Αεί», με τη φωνή της Μοσχολιού να σου τρυπάει τα σπλάχνα με όσα συμβαίνουν στην εποχή αυτή που ζούμε. Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη διαδρομή βάζοντας ένα ερωτηματικό στη φράση «Καληνύχτα, Κεμάλ… αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ» και θα μας αφιερώσω το «Θα ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας», ελπίζοντας ότι όλοι αυτοί οι σπουδαίοι όπως ο Γκάτσος, που έγραψαν για τον άνθρωπο, τη δύναμή του και τον υπερασπίστηκαν μέσα από τους στίχους τους, θα μας φωτίσουν τον δρόμο με το έργο τους και σήμερα, για να μείνουμε ενωμένοι και με διαύγεια τώρα που χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή