Οι δρομολογούμενες μεταρρυθμίσεις σε Παιδεία και Δικαιοσύνη θα πρέπει να διαβαστούν ως αναγκαίες προϋποθέσεις ενός μοντέρνου, ευρωπαϊκού κράτους. Κάθε καθυστέρηση σε αυτές είναι επιζήμια και στην ίδια την κοινωνική συνοχή, την παραγωγικότητα και τη νέα πίστη που οφείλει η πολιτεία να εμπεδώσει στους θεσμούς της. Για παράδειγμα ο νέος νόμος – πλαίσιο που ορθά δρομολογούν η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας έχει στον πυρήνα του την αξιοκρατία για την επιλογή των διδασκόντων ή μια καλώς εννοούμενη αυτοτέλεια των ιδρυμάτων στις αποφάσεις τους.

Κάποιος πιο τολμηρά θα έλεγε πως και μόνο να παρατηρήσεις ποιος ή ποιοι αντιδρούν με τις νέες αλλαγές, θα καταλάβεις πως αυτές κινούνται στη σωστή κατεύθυνση και βάζουν τέλος σε ένα αργοκίνητο σύστημα εκπαίδευσης και επιτέλεσης της γνωστικής διαδικασίας αλλά και λειτουργίας.

Το ίδιο ισχύει και για τις ορθές αλλαγές στη Δικαιοσύνη που επίσης πρέπει αποφασιστικά να τρέξουν. Μεταβολές στους ποινικούς κώδικες ή τα μέτρα για την ταχύτατη απονομή δικαιοσύνης δεν είναι απλώς αλλαγές επιμέρους.

Είναι μεταρρυθμίσεις που θα επαναπροσδώσουν ή θα ενισχύσουν με κύρος τη Δικαιοσύνη, την ίδια τη σχέση του πολίτη με την πολιτεία. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι αναγκαία σκαλοπάτια για να εναρμονιστούμε με τα δεδομένα του νέου αιώνα. Εναν αιώνα που θέλει τα πανεπιστήμια και την εκπαιδευτική διαδικασία συγχρονισμένα με τις ανάγκες και τη νέα ζωή. Και τη Δικαιοσύνη στέρεη, συμπεριληπτική και αξιόπιστη. Είναι η ώρα.