Ζήτημα μεγέθους

Τόσο οι ενδοκομματικές εκλογές ανάδειξης νέας ηγεσίας όσο και τα συνέδρια των κομμάτων δημιουργούν μια λίγο έως πολύ ψευδή εντύπωση. Καθώς οι σύνεδροι και οι ψηφοφόροι εξ ορισμού αναλώνονται/παγιδεύονται στην κομματική ομφαλοσκόπηση (μια ακίνδυνη μορφή, θα λέγαμε ψυχαναλυτική ποιητική αδεία, ναρκισσιστικής διαταραχής)  αδυνατούν να αντιληφθούν ή, το χειρότερο, καμώνονται ότι αδυνατούν να αντιληφθούν πως ολόκληρη η πολιτική σκηνή δεν περιστρέφεται γύρω από το κόμμα τους. Μην ανησυχείτε. Τα συμπτώματα είναι προσωρινά και αναστρέψιμα (συνήθως εξαφανίζονται δυο-τρεις εβδομάδες μετά τη λήξη του συνεδρίου ή/και την ανάδειξη της νέας ηγεσίας). Εξάλλου, όλο το φαινόμενο είναι απολύτως φυσιολογικό: όταν το κάδρο της δημόσιας προσοχής στενεύει, τα πολιτικά μεγέθη εντός του κάδρου αποκτούν πιο μεγάλες διαστάσεις. Τα παιδιά των κομματικών σωλήνων έχουν πλήρη επίγνωση του φαινομένου κι επιχειρούν να το εκμεταλλευθούν για το διάστημα των ολίγων ημερών που διαρκεί προς όφελός τους: εξού και οι διαπρύσιες μεγαλοστομίες περί κομματικής ενότητας την επαύριον, ακόμη και στην περίπτωση που έχει ήδη δρομολογηθεί η διάσπαση. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει καταγραφεί ως ένα από τα χειρότερα κομματικά συνέδρια ever, το προεκλογικό συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο τον Αύγουστο του 1968: πήγε όσο πιο στραβά μπορούσε να πάει και ο Ρίτσαρντ Νίξον εξαργύρωσε την επικοινωνιακή πανωλεθρία των αντιπάλων του στις προεδρικές κάλπες του Νοεμβρίου.