Οι προσεκτικοί αναγνώστες του Μισέλ Φουκό γνωρίζουν ότι στο έργο του κάνει μια διάκριση ανάμεσα στην πειθαρχική εξουσία και τη βιοπολιτική με την πλήρη έννοια. Η πρώτη αποτυπώνεται, εάν μιλάμε για τη διαχείριση ζητημάτων που αφορούν την υγεία, σε πρακτικές όπως οι καραντίνες ή ο υποχρεωτικός εγκλεισμός των αρρώστων στο σπίτι τους για να μη μεταδώσουν την ασθένεια, πρακτική δοκιμασμένη στις επιδημίες της πανούκλας στον 17ο αιώνα. Η δεύτερη, κατά τον Φουκό, σχετίζεται με την εμφάνιση των πρώτων πρακτικών εμβολιασμού (ενάντια στην ευλογιά στον 18ο αιώνα). Κατά τον Φουκό, πλέον αυτό σηματοδοτεί τη μετάβαση σε μια αντίληψη όπου, αντί για την «πειθαρχική» αποτροπή του κινδύνου, έχουμε μια αναμέτρηση με τη διαχείριση του κινδύνου, του ρίσκου, μια μεταφορά προς τα μέλη της κοινωνίας της ευθύνης να αναλαμβάνουν και να διαχειρίζονται κινδύνους, σε μια διαδικασία που συνδέεται με την εμφάνιση των πρώιμων εκδοχών φιλελεύθερης κυβερνησιμότητας, αυτής που συνδέεται με την παράλληλη εμφάνιση της αντίληψης της οικονομίας ως laissez faire – laissez passer.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή