Οταν ομιλούμε περί «Κράτους Δικαίου» εννοούμεν ένα Κράτος εις το οποίον κυρίαρχος είναι ο Νόμος. Είχε, όμως, τον τελευταίον καιρόν κανταντήσει η έννοια του Κράτους Δικαίου μία απλή έκφρασις χωρίς περιεχόμενον. Απόδειξις ότι αι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας, διά των οποίων ανετρέποντο αι παρανομίαι και αι υπερβασίαι των οργάνων της Διοικήσεως εις όλα της τα κλιμάκια, δεν εξετελούντο κατά σύστημα. Ομως το Ανώτατον αυτό Διοικητικόν Δικαστήριον, ο μεγάλος δημιουργός του, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, το είχεν οραματισθή ως φραγμόν κατά της αυθαιρεσίας και ως εγγυητήν της Νομιμότητος. Είχε μάλιστα δηλώσει τότε ότι θα εθεωρούσε ως την ωραιοτέραν ημέραν της πολιτικής του ζωής την ημέραν κατά την οποίαν το Συμβούλιον της Επικρατείας θα ηκύρωνε διά πρώτην φοράν πράξιν της Κυβερνήσεώς του. Ετσι ωραματίζετο την Διοίκησιν ο δημιουργός της Μεγάλης Ελλάδος: Δικαίαν, αμερόληπτον, και ακομμάτιστον, με μοναδικόν οδηγόν τον Νόμον. Την υποθήκην, όμως, αυτήν, μαζί με πολλάς άλλας, την ελησμόνησαν οι πολιτικοί του διάδοχοι, οι οποίοι ουσιαστικώς ηχρήστευσαν τον εξαίρετον θεσμόν του Συμβουλίου Επικρατείας. Ηδη έρχεται να τον αναστηλώσει ο Στρατάρχης Παπάγος. Πράγματι, ο κ. Πρόεδρος της Κυβερνήσεως έδωκεν εντολήν εις τους Υπουργούς του να εκτελούν απροφασίστως τας αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας, οσονδήποτε και αν τους είναι τυχόν δυσάρεστοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή