Ο θρίαμβος του Μασούρα

Η ιστορία του Γιώργου Μασούρα πασίγνωστη. Από τα χαμηλά έφτασε στα ψηλά, έναν στόχο που παλεύουν χιλιάδες παιδιά ή εργαζόμενοι να πετύχουν σε καθημερινή βάση. Πιθανότητα ο Μασούρας δεν είναι ο πλέον μεγάλος… καλλιτέχνης στο χορτάρι. Δεν έχει «αυτό το κάτι που μένει» στη συνείδηση του κοινού. Ούτε τόσο μπαλάτος όσο ο Φορτούνης θεωρείται, δεν βάζει γκολ όπως ο Αναστό ή ο Μαύρος, στερείται της ηγετικής στόφας ενός Μανωλά ή ενός Καραγκούνη. Τότε, πώς στο καλό ο διεθνής άσος του Ολυμπιακού ανακηρύχθηκε σε κορυφαίο παίκτη της χρονιάς; Πολύ απλά στο δικό του (ποδοσφαιρικό) πακέτο βρίσκουμε σε αφθονία πολύ περισσότερα στοιχεία του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ισως κάποια να μην είναι ορατά με γυμνό μάτι, αλλά υπάρχουν στο πρόσωπο του Μασούρα. Ο εξτρέμ που δεν είναι ακριβώς εξτρέμ αλλά ένας κυνηγός με ικανότητα να βρίσκει δίχτυα, έχει το σπάνιο προσόν να… ακούει. Κυρίως τον προπονητή του, εν προκειμένω τον Μαρτίνς. Κάπως έτσι την τελευταία τριετία και όντας παίκτης του Ολυμπιακού, έχει βελτιωθεί, έγινε πλήρης στο παιχνίδι του, τακτικά είναι άριστος και αναγνωρίζεται από φίλους και αντιπάλους η εκτόξευσή του. Παράλληλα, ο Μασούρας δεν προκαλεί κανέναν, κάτι που τον κάνει αυτόματα ιδιαίτερα συμπαθή. Γυρίζει και μαρκάρει, πάει να πει δεν αφήνει εκτεθειμένο τον μπακ με τον οποίο συνεργάζεται, καλύπτει χώρους παίζοντας είτε δεξιά είτε αριστερά, σημαδεύει σωστά με τη λεγόμενη «μια επαφή» και γενικά πείθει πως ό,τι και όσα κάνει, τα κάνει με επάρκεια σε υψηλό βαθμό. Δεν κομπάζει, φαίνεται ταπεινός στη συμπεριφορά του, νιώθει πως ακόμη χτίζει την καριέρα του, αναγνωρίζει όλα όσα του πρόσφερε και του προσφέρει ο Ολυμπιακός, δένεται με την ομάδα του με μια αγάπη άδολη που θυμίζει εποχές του παρελθόντος τότε που αρκετοί έπαιζαν για τη φανέλα και εκτός όλων των άλλων, μοιάζει αθεράπευτα ειλικρινής. Δεν δίστασε να ομολογήσει πως ένα του γκολ με τον Πανιώνιο κόντρα στον Ολυμπιακό είναι το αγαπημένο του. Πόσοι αλήθεια θα το έκαναν; Πόσοι θα επιχειρούσαν κάτι αντίστοιχο;