Στη Ρωσία των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα, οι δουλοπάροικοι κάθε γαιοκτήμονα καταγράφονταν από το τσαρικό κράτος σε καταλόγους, οι οποίοι ανανεώνονταν ανά δεκαετία. Τους μετρούσαν ως «ψυχές», σε αντιδιαστολή με τα «κεφάλια» για τη μέτρηση των ζώων. Οσοι δουλοπάροικοι πέθαιναν ενδιαμέσως δεν διαγράφονταν αμέσως από τον κατάλογο. Εμεναν εκεί σαν ζωντανοί μέχρι την επόμενη απογραφή δουλοπαροίκων και, στο διάστημα αυτό, οι αφέντες τους πλήρωναν κάθε χρόνο τον αναλογούντα κεφαλικό φόρο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή