ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛ. 47

Αν και ο «Καρυοθραύστης» είναι ένα πολύ φωτεινό παραμύθι, ο Κωνσταντίνος Ρήγος, ξεπερνώντας το πρώτο επίπεδο, βυθίζεται στο σκοτεινό του κομμάτι.  «Πιστεύω ότι αυτά τα παραμύθια είναι πάρα πολύ σκοτεινά. Και η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας το κείμενο του Χόφμαν, πραγματικά μπαίνεις σε μια πάρα πολύ σκοτεινή ματιά, σχεδόν τρομακτική. Οπότε νομίζω πως μάλλον μ’ αυτόν τον τρόπο επιστρέφω τις ιστορίες στην αρχική τους μορφή. Σε αυτή που είναι περισσότερο αληθινή για μένα. Εχει όλο αυτό το dark στοιχείο που θέλω να βγαίνει στις παραστάσεις αυτές, χωρίς όμως να χάνεται η γοητεία του παραμυθιού. Γιατί τελικά το παραμύθι υπερισχύει όλων αυτών των πραγμάτων και είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Γι’ αυτό ίσως μου αρέσουν πολύ αυτά τα έργα του Τσαϊκόφσκι κι έχει ενδιαφέρον που κάθε 10 χρόνια τα ξαναπιάνω γιατί η μουσική αυτή είναι τόσο δυνατή, τόσο γεμάτη και ταυτόχρονα μπορεί να σε ταξιδέψει σε διαφορετικές αναζητήσεις ανάλογα με την περίοδο που βρίσκεσαι», παραδέχεται ο διευθυντής του Μπαλέτου.

ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ. Αυτή η νέα προσέγγιση στο κλασικό έργο του Τσαϊκόφσκι γοητεύει τον ίδιο αφού τον βοηθάει παράλληλα να μιλήσει μέσα από τον χορό για το διαφορετικό, παντρεύοντας το φανταστικό με το ρεαλιστικό. «Θέλω να μιλήσω για το πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα παραμύθι, μια φαντασίωση την οποία να κάνουμε πραγματικότητά μας. Η Μαρί – Κλάρα πλάθει η ίδια τον κόσμο γύρω της. Για να ερωτευτεί ουσιαστικά το διαφορετικό. Να δει η ίδια μόνο στον Καρυοθραύστη, σ’ αυτό το δύσμορφο παιχνίδι, να δει πίσω από το προσωπείο το αγόρι που κρύβεται από πίσω και να ερωτευτεί το διαφορετικό και το διαφορετικό να ζωντανέψει για χάρη της», τονίζει ο Κωνσταντίνος Ρήγος και καταλήγει: «Με γοητεύει το ότι αυτή η κοπέλα ερωτεύεται αυτό το αντικείμενο που πίσω του κρύβεται ένα μαγεμένο αγόρι. Γιατί έχει ενδιαφέρον ότι στο παραμύθι δεν είναι ένας πρίγκιπας πίσω από το προσωπείο. Ενώ αυτή είναι μια πριγκιποπούλα που την έχει καταραστεί η βασίλισσα των ποντικών και θα τη σώσει ένας καρυοθραύστης που θα σπάσει το μαγεμένο καρύδι, στην πραγματικότητα ο καρυοθραύστης είναι ένας κανονικός άνθρωπος, κι αυτό νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον. Κι όλο αυτό το πριγκιπικό στοιχείο της φαντασίωσης των παιδιών έρχεται στο έργο σαν ένα στιγμιότυπο παραμυθιού και όχι σαν πραγματικότητα. Μ’ αρέσει αυτός ο ρεαλισμός που έχει το έργο».