Με τη ζωγραφική του «θωπεύει αυτά που αναχωρούν από αυτόν τον κόσμο». Δημιουργεί την αίσθηση στον θεατή ότι μπορεί να αγγίζει τη σκουριά που έχει αφήσει το στίγμα της στις παραδομένες στον χρόνο λαμαρίνες και αποθεώνει τις ρημαγμένες βάρκες που δαμάζονται από τη φθορά. Και μέσα από το άσπρο και το μαύρο, τις πινελιές του κόκκινου που εκ πρώτης μοιάζουν με παπαρούνες, αλλά στο βάθος παραπέμπουν στο αίμα και στη ζωή, τα γεμάτα συναίσθημα πορτρέτα του και τα άλογά του που, αν και βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, δεν παραιτούνται αλλά αγωνίζονται να κρατηθούν όρθια και να στρέψουν τη μοίρα τους όπως συστρέφονται τα σώματά τους, «δίνει χρόνο στη μνήμη ώστε να διατηρηθεί εν ζωή η οριστική θνησιμότητα των πραγμάτων».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή