Ο Γιαννίκης και το μέλλον

Τι κάνεις όταν πάνε να σκάσουν οι πρώτες γκρίνιες; Φροντίζεις να βάλεις στοπ στην όποια διαρροή δυσαρέσκειας και να τελειώσεις τα σενάρια προτού αυτά αρχίσουν να εμφανίζονται. Απλά μαθήματα επικοινωνίας. Και ψυχολογίας. Υπό αυτή την έννοια, οι επικεφαλής της ΑΕΚ φρόντισαν να φρενάρουν την παραφιλολογία που πήγε μονομιάς να δημιουργηθεί αμέσως μετά το 1-2 από τον ΟΦΗ. Μια ήττα-σοκ, ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα που εκτός όλων των άλλων, για πρώτη φορά «άγγιξε» και τον Αργύρη Γιαννίκη. Τον τεχνικό που μία ημέρα μετά το κρύο ντους και το -11 από την κορυφή, είδε τις μετοχές του να εκτοξεύονται, να ενεργοποιείται η οψιόν, να παραμένει στο τιμόνι της ΑΕΚ έως το 2024. Το λες και οξύμωρο. Δεν θα έπρεπε. Διότι ναι μεν αποφασίστηκε να παραμείνει μέχρι τότε ο κόουτς, ποιος όμως εγγυάται ότι αυτό τελικά θα συμβεί; Με βάση τα στοιχεία, ποιος προπονητής που υπογράφει ένα συμβόλαιο είναι βέβαιος ότι αυτό θα εξαντληθεί; Μάλλον κανείς. Σε οποιαδήποτε ομάδα μπορεί να το δούμε αυτό. Εν προκειμένω, η απόφαση για τον Γιαννίκη μοιάζει με μια εν θερμώ κίνηση. Που έχει ως στόχο την επικοινωνία και όχι την ουσία. Εκτός αν οι αρμόδιοι έχουν διαπιστώσει κάποια φοβερή πρόοδο της ομάδας, οπότε όλοι πρέπει να πάνε πάσο. Αλλά μόνο έτσι δεν παρουσιάζεται η κατάσταση. Κακή σε αντιδράσεις άμυνα και αποθέωση της επιπολαιότητας στο ματς με τον ΟΦΗ. Αδυναμία των μέσων και δη των κεντρικών χαφ, του Σάκχοφ, του Λε Ταλέκ, του Σιμάνσκι. Και βέβαια επιθετική γραμμή με άφαντο εδώ και κάμποσο διάστημα τον Γκαρσία και με ένα τεράστιο ερωτηματικό δίπλα στον Τσούμπερ. Τι συμβαίνει και δεν λάμπει όπως στην αρχή της καριέρας του στην Ελλάδα ο ελβετός μεσοκυνηγός;