Καλησπέρα και καλή βραδιά

Δεν έχω ακούσει ποτέ τον Νίκο Βέρτη αλλά τώρα αναθεωρώ. Ας μην το κουράσουμε άλλο. Είναι τω όντι συγκινητικό και μεγαλειώδες ταυτόχρονα, ένας άνθρωπος της πίστας που νόσησε, να δηλώνει: «Εκανα τεστ αφού είχα ένα ύποπτο συναχάκι και νομίζω πως όλοι μας πρέπει να έχουμε την αίσθηση της ευθύνης σε τέτοιες περιπτώσεις που μπορεί να υπάρχει η πιθανότητα να νοσούμε. Αλλωστε αυτός είναι ο λόγος που εμβολιαζόμαστε, να νοσούμε ανώδυνα χωρίς απώλειες. Σημασία έχει πως νιώθω πολύ καλά σωματικά όπως και ηθικά που τουλάχιστον προσπάθησα να αποτρέψω την τυχόν διασπορά  λαμβάνοντας όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις». Από την άλλη άκρη του κόσμου, θεράποντες και θεραπαινίδες της Υψηλής Τέχνης οι οποίοι πορεύονται με του Διονύσου τη χάρη που το θέατρο έχει αγιάσει κι ευλογήσει το πατάρι, παίζουν τόσον καιρό με τη νοημοσύνη μας. Ανεμβολίαστοι σε σημαντικό βαθμό, ορμηνεμένοι από τσαρλατάνους, πνευματικούς, ομοιοπαθητικούς και την ίδια τους την γκλάβα, όταν ερωτηθούν για τον εμβολιασμό στα πρωινάδικα στα οποία συχνάζουν, μασάνε τα λογάκια τους και πετάνε την μπάλα στην εξέδρα υποτονθορίζοντας διάφορα για «προσωπικές» επιλογές. Ποιες «προσωπικές», αν επιτρέπεται; Του παραγωγού μήπως που ρισκάρει τα λεφτά του για να του κλείσουν αύριο μεθαύριο το θέατρο ή της κρατικής σκηνής που θα συμβάλει στη διασπορά μαυρίζοντας την ιστορία της κι αδειάζοντας το πουγκί με τους κωδικούς για τη δημόσια υγεία; Είναι μικρή η πιάτσα, σπιθαμιαία, θα έλεγα, κι όταν δεν ακούγεται τίποτα, στην πραγματικότητα ακούγονται όλα. Οπότε μην παρεξηγήσετε τη σιωπή μας. Απλώς πάρτε στα σοβαρά τις άδειες θέσεις στην πλατεία. Οχι τώρα που το παραμύθι πάει σύννεφο. Γι’ αργότερα λέω, τότε που θα έχει καταμετρηθεί και το πιο απομακρυσμένο εκλογικό τμήμα. Ευτυχώς τουλάχιστον που υπάρχουν ακόμη σοβαροί άνθρωποι κι έτσι προσέρχομαι με ευγνωμοσύνη στην κάλπη. Η ψήφος είναι μυστική αλλά εγώ θέλω να ψηφίσω φανερά τη Λένα Παπαληγούρα επί παραδείγματι, καθώς και άλλους ομότεχνούς της που τόλμησαν να μιλήσουν δημόσια υπέρ του εμβολιασμού και της προσωπικής ευθύνης. Προσωπικά, δεν μπορώ να εμπιστευτώ μυαλά ακατοίκητα σε ρόλους σημαντικού ρεπερτορίου. Αλλά ούτε και οι ρόλοι, νομίζω.