Οταν τα Χριστούγεννα ήταν Χριστούγεννα

Χριστούγεννα σε χρόνια δύσκολα, με την Αθήνα να μετράει τις πληγές της μετά τα Δεκεμβριανά, με τον κόσμο αλαφιασμένο απ’ την αντάρα του πολέμου, και καπάκι το εμφύλιο μακελειό, που στην Αθήνα κάπως μαζεύτηκε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Στην επαρχία όμως, στα βουνά, το ΚΚΕ δεν δεχόταν ούτε Βάρκιζες ούτε Γιάλτες. Μέσα στην Αθήνα του μίσους, του καθημερινού κλεφτοπολέμου, μέσα στην Αθήνα της φτώχειας, της στέρησης, των καθημερινών αδιεξόδων, το ταπεινό ποδοσφαιράκι έκανε το θαύμα του. Χωρίς γήπεδα, παίζοντας σε μάντρες και νταμάρια, με μοναδικές εξαιρέσεις του Χαριλάου, της Λεωφόρου, το Καραϊσκάκης με την καρβουνόσκονη, και κάποιες μάντρες ελεύθερης βοσκής, του Απόλλωνα στο Ρουφ, του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη, της Υπεροχής στην αλάνα στο Πεδίον του Αρεως, του Φωστήρα στην περιβόλα πίσω από τα Σφαγεία και της ΑΕΚ πάνω από το ρέμα στη Φιλαδέλφεια (που έτσι και πέρναγε η μπάλα τον μαντρότοιχο τη βρίσκανε έπειτα από 2-3 μέρες να κάνει κρόουλ στο Φαληράκι, γι’ αυτό και το γήπεδό της το ονομάζανε «το αχόρταγο», και που οι μπάλες ήταν το πλέον δαπανηρό τμήμα των εξόδων της).