Τα Χριστούγεννα του Καραμανλή

Ενα από τα πιο ανθεκτικά στερεότυπα στον χρόνο είναι τα αντικρουόμενα συναισθήματα: οι γιορτές χαράς, λόγου χάριν, όπως κατ’ εξοχήν θεωρούμε πως είναι τα Χριστούγεννα, σε κοντράστ με τους μοναχικούς ανθρώπους – τους άστεγους, τους καταθλιπτικούς, τους αποσυνάγωγους… Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα Χριστούγεννα εορτάζονται σχεδόν τις ίδιες ημέρες που εορτάζονταν τα ρωμαϊκά Σατουρνάλια, που και αυτά με τη σειρά τους πήραν τη σκυτάλη από τα αρχαία ελληνικά Κρόνια (ο θεός Σατούρνους της ρωμαϊκής μυθολογίας ταυτιζόταν με τον δικό μας Κρόνο)· παρά τη σεμνότυφη στροφή που επέβαλε η μονοθεϊστική θρησκεία, τα Χριστούγεννα διατήρησαν την αλέγρα διάθεση των Σατουρναλίων, έστω και αν τις κραιπάλες και τα όργια αντικατέστησαν οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα. Ούτε είναι πάλι συμπτωματικό ότι η πιο εμβληματική μορφή ματζίρη και μουρτζούφλη μισάνθρωπου στη λογοτεχνία τη νεωτερική εποχή παραμένει ο Σκρουτζ, ο κεντρικός ήρωας στη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Τσαρλς Ντίκενς.