Κόλλες. Από χαρτί γυαλιστερό, αυτό που λέγαμε γλασέ. Και χάρτινες κορδέλες που τις τραβούσες με ένα μαχαίρι και μετά τις άφηνες και γίνονταν «μπουκλάκια». Για στολισμό των πακέτων που τα βάζαμε κάτω από το δέντρο. Ακόμη και άδεια, για να κάνουν μπούγιο στο ντεκόρ. Δέντρο όχι τεράστιο σαν τα σημερινά. Και όχι φυσικό. Ψεύτικο που το ανεβοκατεβάζαμε από το πατάρι και σουρομαδιόταν. Με υαλοβάμβακα στα κλαδιά σε ρόλο χιονιού. «Φανή, πρόσεξε μην πιάσει η μικρή τον υαλοβάμβακα» φώναζε ο μπαμπάς μου στη μαμά μου. Πάνω από μισό αιώνα μετά και δεν έχω ακόμη μάθει τι θα πάθαινα αν έπιανα τον υαλοβάμβακα (ούτε καν τι ακριβώς είναι). Πάντως ο χριστουγεννιάτικος υαλοβάμβακας και ο υδράργυρος που, αν έσπαγε το θερμόμετρο, επίσης δεν έπρεπε να πιάσω ήταν οι εφιάλτες της παιδικής μου ηλικίας. Η αδελφή μου πάλι, πάθαινε αναφυλαξία από τη χρυσόσκονη που είχαν οι μπάλες. Μπάλες με σχέδια – οι καλές μπροστά, οι ξεβαμμένες πίσω. Οταν έσπαζε μία, ένιωθα σαν να έσπαζε μια ζωή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή