Του Γερμανού στρατηγού και πρώην Γενικού Επιτελάρχου Χάιντς Γκουντέριαν

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η υποτίμησις των δυνατοτήτων της Ρωσίας

Δύο είναι τα βασικά ιστορικά ερωτήματα της στιγμής: Θα εκραγεί τρίτος παγκόσμιος πόλεμος; Είναι δυνατή και ποια πρέπει να είναι η άμυνα της Δύσεως; Απάντησις εις το πρώτον ερώτημα δεν είναι δυνατόν – λελογισμένως – να δοθή. Τα αστάθμητα, εν προκειμένω, είναι κατά πολύ σημαντικότερα από τα σταθμητά. Ως προς το δεύτερο ερώτημα, πολλαπλώς καταβάλεται προσπάθεια να δοθή απάντησις εις αυτό, δεν υπερβάλλομεν δε εάν είπωμεν, ότι το μεγαλύτερον μέρος των σημερινών διεθνοπολιτικών δημοσιευμάτων, άρθρων, μελετών, ή βιβλίων εις αυτό το ερώτημα και εις αυτήν την απάντησιν αναφέρονται.

Διά πρώτην φοράν έλαβε κατ’ αυτάς μέρος εις την σχετικήν συζήτησιν και ο παλαιός εχθρός και σημερινός… ιδιόρρυθμος Σύμμαχος των Δυτικών: η Γερμανία – και ένας από τους εξέχοντες στρατιωτικούς της, ο θεμελιωτής του Θωρακισμένου Οπλου και μετέπειτα, κατά τον πόλεμον, Γενικός Επιτελάρχης, επί τι χρονικόν διάστημα, του Χίτλερ, ο αντιστράτηγος Γκουντέριαν απασχολείται επισταμένως εις προσφάτως κυκλοφορήσασα μελέτην του. Η μελέτη – τούτο πρέπει να λεχθεί ευθύς εξ αρχής – έχει το βασικόν μειονέκτημα ότι, αν και εις την ουσίαν της  τεχνική μελέτη, αποβλέπει ταυτοχρόνως σε πολιτικούς σκοπούς και τούτο την καθιστά μοιραίως ύποπτην. Και δεν είναι η υπό του χιτλερικού στρατηγού προπαγανδιζόμενη πολεμικο-στρατιωτική ισοριμία της Γερμανίας εις την άμυναν της Δύσεως ο μόνος σκοπός της μελέτης του αντιστρατήγου Γκουντέριαν – σκοπός και αίτημα μπου ημπορούν να συζητηθούν. Φανερά προβάλλει διά μέσου των γραμμών της μελέτης του Επιτελάρχου του Χίτλερ η προσπάθεια δικαιολογήσεως και της δικτατορικής μορφής και των πολεμικών επιδιώξεων της χιτλερικής προσπάθειας, ως τάχα υπαγορευθεισών μόνον και μόνον από την εμπνευσμένην διάγνωσιν του Χίτλερ – εις μίαν εποχήν, κατά την οποίαν, ισχυρίζεται ο Γκουντέριαν, ύπνωτταν οι Δυτικοί – του ρωσικού κουμμουνιστικού κινδύνου. Η βάσις αυτή της μελέτης του αντιστρατήγου Γκουντέριαν και ιστορικώς ξεπερασμένη και πολιτικώς αθέμιτη είναι. Παρά ταύτα θα δημοσιεύσωμεν τα κύρια σημεία της μελέτης ταύτης, διότι είναι, όντως, όπου είναι αντικειμενικά, πλήρως διαφωτιστικά για την παρούσαν κατάστασιν και το βασικόν ερώτημά της, αλλά και διότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί το ενδιαφέρον που έχουν δια τους Δυτικούς αι αντιλήψεις εν προκειμένω του νέου των «συμμάχου»…