Εκείνοι που δεν ήξεραν και αυτοί που τους ακούνε

Το θέμα ήδη γλιστράει προς τη λήθη. Αλλά δεν πρέπει. Ακριβώς επειδή είναι απεχθές, όπως ήταν και το θέαμα, επί χρόνια ολόκληρα. Που, όμως, προδήλως έπειθε πολλούς. Και γι’ αυτό ακριβώς είναι που έχει νόημα να σταθεί κανείς σε αυτό: επειδή με την παταγώδη και λασπώδη πτώση τους, οι τηλεαρβύλες προσφέρουν επιτέλους και μια αληθινή υπηρεσία: δίνουν την ευκαιρία σε ένα κοινό να ξανασκεφτεί πόσο εύκολα μπορεί και πρέπει να σκορπάει την εμπιστοσύνη του. Πόση ευθύνη έχει τελικά και το ίδιο επιβραβεύοντας την κατρακύλα – κάτι που συνέβη ακόμα και μετά τις αποκαλύψεις για τον πρώην αρβύλα σάτυρο. Οταν οι απολογίες των υπολοίπων της παρέας του, οι οιμωγές και οι θρήνοι «δεν ξέραμε, δεν είχαμε ιδέα, τον άθλιο κ.λπ.» γίνονταν, ακόμα και αυτές, διψήφιες ποσοστιαίες επιδόσεις στις τηλεοπτικές μετρήσεις αντί της πλήρους απαξίας που θα έπρεπε από την πρώτη ώρα να τους συνοδεύει. Γιατί το κοινό έχει ευθύνη που κάθισε να τα ακούει όλα αυτά. Και θα έχει ακόμα μεγαλύτερη αν συνεχίσει να ακούει από εδώ και στο εξής – αν φυσικά ξαναβγούν ποτέ από το λαγούμι τους οι εν λόγω τηλεδιασκεδαστές, μετά την ανατριχιαστική αποκάλυψη ότι εδώ και χρόνια έκαναν πλακίτσα με εγκλήματα σαν αυτά που οδήγησαν τον φίλο τους στη Δικαιοσύνη. Και που συνεννοούνταν με τα μάτια και τα υπονοούμενα για «τον φίλο που μπορεί να βάλει ένα χεράκι»…