Καθώς η μετάλλαξη Ομικρον καλπάζει, οι αντοχές της κοινωνίας αλλά και του Εθνικού Συστήματος Υγείας δοκιμάζονται. Παρά το γεγονός πως ακόμη έχουμε δρόμο, και εμπειρία υπάρχει συσσωρευμένη και όπλα να μας θωρακίζουν. Και αυτά πρέπει να έχουμε υπόψη μας τώρα που ο ιός δεν αστειεύεται και θέτει σε κίνδυνο εκ νέου τη δημόσια υγεία και τη συνοχή των κοινωνιών. Πλάι σε αυτά, όπως τα μέτρα προφύλαξης, το εμβόλιο και την επιδημιολογική ιχνηλάτηση, ένα μέρος της ευθύνης προφανώς όμως έχει μετατοπιστεί και σε όλους μας. Η περίφημη ατομική ευθύνη δεν πρέπει βέβαια να είναι αφορμή για αποποίηση των κεντρικών ευθυνών, αλλά από την άλλη οφείλει να υφίσταται ως μέρος μιας συλλογικής συμπεριφοράς και ως οργανικό τμήμα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ειδικά τώρα. Δεν υπάρχει χώρος για ανεύθυνη στάση ή για μια συμπεριφορά που μοιάζει με κοινωνιών που εξήλθαν από την πανδημία. Οι μέρες είναι εορταστικές, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούν να εξελιχθούν σε μέρες μοιραίες για χιλιάδες κόσμου, «καίγοντας» χιλιόμετρα συλλογικών κόπων και θυσιών. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως υποχρεωτικό και ταυτόχρονα αποτελεί κρίσιμο στοίχημα, αλλά και αποτύπωση ωρίμασης μιας κοινωνίας.

Το τρίπτυχο της ευθύνης περιλαμβάνει το εμβόλιο, τα μέτρα προστασίας και την αλληλεγγύη. Ας τα έχουμε όλα στο γιορτινό τραπέζι με την προσδοκία πως ο εφιάλτης σύντομα θα είναι παρελθόν για την ανθρωπότητα.