Είμαι τυχερός που γνώρισα στη ζωή μου τον Ντέσμοντ Τούτου, έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους της εποχής μας. Αυτός ο μικροσκοπικός γίγαντας, αυτός ο παιγνιώδης ιερέας, είχε το επικίνδυνα τρελό θάρρος των θεών. Και ήταν μέσω του Θεού του που βρήκε τη φωνή να αμφισβητεί ασταμάτητα τους καταπιεστές και να μιλά διαρκώς και εύγλωττα για τους αδικημένους, τους βασανισμένους, τους αθώους και τους φτωχούς αυτού του κόσμου. Και αργότερα, όταν υλοποιήθηκε η δικαιοσύνη της ρητορικής του, αυτός – μαζί με τον στενό του φίλο Νέλσον Μαντέλα – πρότεινε την εθνική αξιοπρέπεια που μόνο η συγχώρεση του παρελθόντος και των ηττημένων μπορεί να δώσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή