Ενας ρομαντικός πρόεδρος

Αρχές καλοκαιριού του ’91. Η ΑΕΚ αποκτά πρόεδρο τον Κώστα Γενεράκη, έναν πράο και μειλίχιο παράγοντα κοινής αποδοχής, που εκλέγεται με ποσοστό άνω του 90% στη Γ.Σ. των μετόχων. Είναι εποχές δύσκολες για την ομάδα. Ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος δεν εμφανίζεται, αποφεύγει να δίνει το παρών. Μοιάζει αποστασιοποιημένος. Η περίοδος του Στράτου Γιδόπουλου έχει λήξει άδοξα, οι τριγμοί είναι συνεχείς. Στο προπονητήριο των Θρακομακεδόνων ώρες ώρες η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι, οι ποδοσφαιριστές συνεχώς κάνουν συσκέψεις για το αν προπονηθούν ή όχι καθόσον είναι απλήρωτοι και τους οφείλονται αρκετά χρήματα, ενώ ο Ντούσαν Μπάγεβιτς πασχίζει να κρατήσει το καράβι στη σωστή ρότα. Τα καταφέρνει ο Ντούσκο. Αλλά έπρεπε να βρεθεί και μια λύση στη διοίκηση. Ο Κώστας Γενεράκης (πρώτη φορά εμφανίστηκε στα κοινά κοντά στον Μιχάλη Αρκάδη, το ’82)  δεν είναι ακριβώς ο πρόεδρος «λεφτάς», αλλά ο άνθρωπος που με την προσωπικότητα, την ηρεμία και τη σωστή αντιμετώπιση των καταστάσεων, καταφέρνει κάτι που φαντάζει ανέφικτο. Η ΑΕΚ στέφεται πρωταθλήτρια το ’92. Ενας θρίαμβος (και) για τον ίδιο. Παντού παρών σε κάθε αγωνιστική, είτε στη Νέα Φιλαδέλφεια είτε στα παιχνίδια της περιφέρειας, εκεί που η ΑΕΚ στήριξε την επιτυχία της κατακτώντας σημαντικές νίκες. Κοντά του ο Ανδρέας Βούλγαρης, ο Γιώργος Κασσαβέτης και φυσικά ο Νίκος Στράτος, ένας εξαιρετικός παράγοντας που συνέβαλε τα μέγιστα για να κόψει η ομάδα το νήμα. Μια παρέα αληθινή που χωρίς να φωνάζει, πέτυχε τον στόχο της. Ο δε Νίκος Στράτος, παρέμεινε μέχρι και χθες κοντά στον Γενεράκη, διατηρώντας δεσμούς μαζί του, ενώ αμφότεροι ουδέποτε αρνήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ΑΕΚ. Ο Νίκος Στράτος το κάνει ακόμη και σήμερα, με θαυμαστή αφοσίωση και αποδοτικότητα.