Επειτα από 20 χρόνια διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο, έχοντας παραστάσεις από αρκετές γενιές καθηγητών και φοιτητών, αναρωτιέμαι συχνά πώς πρέπει να είναι ο πανεπιστημιακός δάσκαλος. Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος εμπνέει τους φοιτητές του όχι από καθέδρας αλλά με το ηθικό του ανάστημα. Αποτελεί ο ίδιος υπόδειγμα για τους φοιτητές και βρίσκεται δίπλα τους χωρίς να επιδιώκει τη δημιουργία πανεπιστημιακής αυλής. Μελετά τις φοιτητικές εργασίες από την πρώτη ως την τελευταία λέξη και τηρεί το ίδιο αυστηρό μέτρο απέναντι σε όλους. Επιδιώκει να αναδείξει τον καλό εαυτό και τις ιδιαίτερες δεξιότητες του καθενός χωρίς να υποκύπτει στη φερώνυμη αυθεντία της μιας καθηγητικής αλήθειας και του συμβατικού φοιτητικού προκρούστη. Δεν δέχεται να πρυτανεύει της επιστήμης, διότι η επιστημονική γνώση δεν αποδέχεται πρυτάνεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή