Κώστας Μ. Σταματόπουλος

Ο ήλιος δεν είχε ακόμη προβάλει πίσω από την οροσειρά του Βάλτου κι η βάρκα – από τις χαρακτηριστικές λιμνίσιες βάρκες του Αμβρακικού – παραπλέει ήδη αργά τον λόφο της Λασκάρας με το μικρό στην κορυφή του οθωμανικό οχυρό, και προσπερνώντας τον Γάιδαρο, ξέρα γεμάτη ψαροπούλια, βάζει πλώρη στον Κέφαλο, το μυστηριώδες νησάκι στα ανοικτά της Βόνιτσας, με τα σεβάσμια και σχεδόν ακατάληπτα χαλάσματα πελώριων βασιλικών να προβάλλουν μέσα από την αδιαπέραστη βλάστηση, ενώ άλλα εισχωρούν και χάνονται στα βάθη της θάλασσας, καθώς έχει ανέβει η στάθμη του νερού. Αντίκρυ, η κορυφή των Τζουμέρκων έχει ακόμη λίγο χιονάκι, η Αρτα χάνεται στην πρωινή καταχνιά, εγγύτερα φαίνεται ο απαλός λόφος της Σαλαώρας με το παλιό κουμέρκι, ο μακρόστενος λόφος της Ροδιάς και καταμεσίς του κόλπου το μικρό αρχιπέλαγος της Κορωνησίας. Χαρά Θεού! Δελφίνια και θαλάσσιες χελώνες και πλήθος νεροπούλια κάθε λογής κι ο σκοτεινός βάλτος του Λούρου πίσω από τα αβαθή της Τσουκαλούς και της Ροδιάς, λιμνοθάλασσες που από εκεί φαίνονται σαν να είναι στα πόδια σχεδόν του Ζαλόγγου… Χθες μόλις τον περπάτησα. Κι εντυπωσιάστηκα που τον βρήκα παρθένο, χωρίς σωρούς σκουπιδιών, χωρίς μπάζα, χωρίς ανθρώπινες επεμβάσεις, χωρίς λαθροκυνηγούς. Και χαμογέλασα στον ύπνο μου ευτυχής, ευτυχής και ευγνώμων, καθώς επιτέλους είχε γίνει το θαύμα.