Η ξύλινη γλώσσα της αγάπης

Είναι απαραίτητο να αναρωτηθούμε κατά πόσο το μίσος, υπό τον μανδύα της «ανησυχίας», αποτελεί τον κοινό παρονομαστή (ή τη βαλβίδα) συλλογικών εμπειριών απονομιμοποίησης, υποβάθμισης ή απουσίας πολιτικής εκπροσώπησης. Ως εκ τούτου είναι αναγκαίο να διερευνηθούν νηφάλια οι λόγοι και οι γενεσιουργές αιτίες που ευθύνονται για το τωρινό ξέσπασμα βίας και μίσους σε μια πλειάδα περιπτώσεων. Οι κοινωνίες θα έπρεπε, κάνοντας την αυτοκριτική τους, να αναρωτηθούν για ποιο λόγο αποτυγχάνουν να διακρίνουν εγκαίρως τα προβλήματα προτού η λύση τους αναζητηθεί – λανθασμένω τω τρόπω – στο μίσος και στον ρατσιστικό φανατισμό. Ποιες ιδεολογικές παρωπίδες εμποδίζουν την αναγνώριση της δυσαρέσκειας για τις κοινωνικές ανισότητες;