Υπάρχουν άνθρωποι, που είτε με την πορεία τους στη ζωή, είτε και με τον θάνατό τους, οδηγούν τις σκέψεις μας πολύ πιο μακριά από ό,τι άλλοι. Και αυτό, πέρα από το αποτύπωμά τους στη συλλογική μας ζωή. Είναι κάτι, που τους κάνει ξεχωριστούς, γιατί συνήθως, αποτελεί το προσωπικό στίγμα, που τους συνοδεύει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.

Ο Κάρολος Παπούλιας, ενώ ζούσε με χαρακτηριστική λιτότητα, είχε μια πολύ πλούσια, πολύ γεμάτη ζωή. Τον ενδιέφεραν οι εξελίξεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά ήταν πάνω από όλα Ηπειρώτης. Ο τόπος που γεννήθηκε, τον σημάδεψε ανεξίτηλα. Η λιτότητα της ζωής της Ηπείρου σε συνδυασμό με την πλούσια μορφολογία και την αισθητική των οικισμών αυτού του ιδιαίτερου τόπου, διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του.

Στην ιδιαίτερη πατρίδα του πολιτικοποιήθηκε πολύ νωρίς, όταν φοιτώντας στο Γυμνάσιο Πωγωνιανής μπήκε στην αντίσταση ενάντια στους ναζιστές εισβολείς. Η στάση του αυτή καθόρισε τις βασικές επιλογές της ζωής του και την περίοδο της Χούντας μπήκε ενεργά στον αγώνα για τη δημοκρατία.

Ο Κάρολος δεν μιλούσε πολύ. Ηταν άνθρωπος της δράσης. Καταλάβαινε καλά τη σημασία μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Εβλεπε την Ελλάδα στη μεγάλη εικόνα του κόσμου, ως δύναμη ειρήνης και σταθερότητας. Δεν ξεχνούσε τη σημασία της αλληλεγγύης, όπως και το ότι η κατανόηση των άλλων λαών και πολιτισμών, είναι βασική αρχή μιας πετυχημένης διπλωματίας. Πίστευε ότι είναι σημαντικό να έχουμε ρόλο στην ευρύτερη περιοχή μας. Η αντίληψη αυτή τον βοήθησε να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο την εξωτερική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου.

Πρωταγωνίστησε σε πρωτοβουλίες πρωτόγνωρες, που έβγαζαν την Ελλάδα από τη μιζέρια της εσωστρέφειας. Συνέβαλε σε όλες τις προσπάθειες επίλυσης του Μεσανατολικού, στην εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία με το περίφημο μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ το 1988, υπέγραψε την ενδιάμεση συμφωνία με τα Σκόπια, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση στρατηγικής για την έναρξη ενταξιακών συνομιλιών της Κύπρου με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ηταν πολύ καλός γνώστης και φίλος του Αραβικού κόσμου. Ηξερε να κρατάει τις απαραίτητες ισορροπίες που επέτρεψαν στην Ελλάδα επί χρόνια να είναι αξιόπιστος συνομιλητής του συνόλου της περιοχής αυτής.

Μαζί του, πέραν της προσωπικής και οικογενειακής σχέσης μας, με τις ωραίες εκδρομές στα βουνά της Ηπείρου, τις βουτιές στα κρύα νερά του Βίκου ή του να μοιραζόμαστε τραγουδόψαρα στο νησί της Κυρά Φροσύνης, συνεργαστήκαμε στο υπουργείο Εξωτερικών. Θυμάμαι ιδιαίτερα, όταν είχαμε την Προεδρία της ΕΕ, το 1994, οπότε και διαπραγματευτήκαμε την ένταξη τεσσάρων νέων μελών (Φινλανδίας, Σουηδίας, Νορβηγίας και Αυστρίας). Συνεργαστήκαμε βέβαια πολύ στενά, και την εποχή της οικονομικής κρίσης. Κοινή ήταν η προσπάθειά μας να διαμορφώσουμε ένα κοινό πλαίσιο μεταξύ όλων των κομμάτων, ένα εθνικό μέτωπο, μπροστά στην απειλή χρεοκοπίας της χώρας.

Βεβαίως σήμερα, θα ξαφνιαζόταν από τις αντιδράσεις που «ξεσήκωσε» με τον θάνατό του. Προφανώς, γιατί κάποιοι ίσως πιστεύουν ότι, ο… αποχαιρετισμός ενός ανθρώπου, μπορεί να είναι και μια ευκαιρία να πάρει μαζί του τα δικά τους ειδεχθή εγκλήματα. Γιατί ειδεχθές είναι το έγκλημα της καλλιέργειας μίσους στις ψυχές των ανθρώπων και μάλιστα, σε μια εποχή εθνικών προκλήσεων και μεγάλων κινδύνων.