Ηταν χειμώνας του 1981 όταν πρωτοσυνάντησα τον Μίκη στο σπίτι του στο Παρίσι. Είχαμε μια αραιή αλλά πολύ ουσιαστική επαφή τα χρόνια που σπούδαζα εκεί, η οποία πάντα επικεντρωνόταν στη συμφωνική μουσική. Τον απασχολούσε πολύ το συμφωνικό του έργο, αλλά την ίδια στιγμή ήταν γενναιόδωρος στα σχόλιά του σε σχέση με τις δικά μου έργα της πρώτης μου συνθετικής περιόδου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τεράστια εκτίμηση που είχε στο έργο του Ιάννη Ξενάκη και τον θαυμασμό για το πρόσωπό του. Παρά το ότι δεν βλέπονταν συχνά, και ενώ οι μουσικές τους διαδρομές ήταν παράλληλες και αρκετά διαφορετικές, υπήρχε, νομίζω, μια αληθινή αλληλοεκτίμηση του ενός για τον άλλον.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή