Το ανθρώπινο δέος καθώς αντικρίζει αδύναμο τον θυμό της ανίκητης φύσης. Πού υπάρχει άραγε αυτό το δέος στις στιγμές της ανθρώπινης ηρεμίας; Στην επιστήμη, στην πολιτική, στην οικονομία, στον ακτιβισμό; Παντού και πουθενά. Είναι το μείγμα του καλού και του κακού, της καταστροφής και της σωτηρίας (του πλανήτη) που υπάρχει δισυπόστατο, υπαρξιακό, αδηφάγο, κινηματικό στον καθένα και σε όλους μαζί, προσωρινούς ενοίκους του πλανήτη μας. Πότε θα γείρει η πλάστιγγα άραγε και οι δυνάμεις του καλού θα πάρουν το πάνω χέρι; Πόσο κοντά θα φτάσουμε στην απόλυτη καταστροφή για να λειτουργήσει η δύναμη της αυτοσυντήρησης;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή