Ηταν Φεβρουάριος του 2020 όταν η Αγκυρα επιχειρούσε έναν ιδιότυπο υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδας με πεδίο τον Εβρο και εργαλειοποιώντας τις τότε προσφυγικές ροές. Σήμερα, περίπου δύο χρόνια μετά, ο κίνδυνος αναβιώνει και αυτό για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τις νέες ενδογενείς κρίσεις της Τουρκίας που συχνά εξάγονται στις γειτονικές χώρες. Ο δεύτερος έχει σχέση με την ευρωτουρκική Κοινή Δήλωση ή Συμφωνία για το Μεταναστευτικό που λόγω των μεταβολών στην ΕΕ αλλά και των νέων δεδομένων είναι σε αναθεώρηση. Η Αγκυρα το ξέρει αυτό και προφανώς το χειρίζεται με όρους πίεσης. Το θετικό στην όλη αναζωπύρωση που πιθανώς θα σημειωθεί είναι πως η ελληνική κυβέρνηση και το «Πεντάγωνο» λαμβάνουν υπόψη τούς σχεδιασμούς και είναι σε επιφυλακή. Καθόλου τυχαίες οι πρόσφατες επισκέψεις υπουργών στα σύνορα και στην περιοχή και μάλιστα με τη στρατηγική αποτροπής και άμυνας στις αποσκευές τους. Βέβαια πέραν του ετοιμοπόλεμου και της εγρήγορσης η όλη νέα υβριδική απειλή οφείλει να απασχολήσει και την Ευρώπη.

Η χώρα μας πρέπει να μην παραιτηθεί από μια παράλληλη διπλωματική μάχη σε όλα τα επίπεδα όπου θα υπενθυμίζεται πως τα σύνορα της Ελλάδας είναι σύνορα της Ενωσης και εσχατιά της ασφάλειάς της. Εμπειρία υπάρχει. Και μάλιστα συσσωρευμένη. Είναι μια καλή στιγμή να το ξέρουν όλες οι πλευρές το επόμενο διάστημα.