NON PAPER

Σχεδόν τριάντα χρόνια

Ο Σάκης Ρουβάς, ως καλλιτέχνης, δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Αλλά ήδη, στην παραπάνω φράση υπάρχει μια «γκρίζα ζώνη». Δεν νομίζω ότι ο ίδιος θεώρησε ποτέ τον εαυτό του καλλιτέχνη όσο κι αν κόπτονταν κάποτε – τότε που ήθελε να κατακτήσει το αρχαίο δράμα – ότι η «ψυχή» μπορεί να αντικαταστήσει και το ταλέντο και τη σχετική παιδεία. Αν θεωρούσε τον εαυτό του καλλιτέχνη, πιστεύω ότι θα είχε κάνει μια προσπάθεια να τραγουδήσει καλύτερα, αν μη τι άλλο ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στην τύχη που του χάρισε μια τόσο λαμπερή καριέρα στο τραγούδι με ανύπαρκτη, σχεδόν, φωνή. Και πες ότι, τελικά, βρήκε τον δρόμο του στην τέχνη της υποκριτικής, όπως μας απειλούσε κάποτε. Ούτε εκεί έμεινε ούτε εκεί προσπάθησε. Και ένα χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη είναι να προσπαθεί να υπερβεί τις όποιες δυνατότητές του – τουλάχιστον έτσι θεωρώ εγώ. (Λέγεται ότι ο Παγκανίνι ήθελε να κόψει το δέρμα ανάμεσα στα, ούτως ή άλλως πολύ μακριά, δάχτυλά του ώστε να έχουν μεγαλύτερο άνοιγμα στην ταστιέρα του βιολιού κι έτσι τα έργα του να μην μπορεί να τα παίξει άνθρωπος με κανονικά δάχτυλα – αλλά να χαίρομαι κι εγώ τους συνειρμούς μου).