«Πρόκειται να βιώσουμε το τέλος της πανδημίας ως κοινωνικού φαινομένου» γράφει ο πολιτικός επιστήμονας Γιάσα Μουνκ, συγγραφέας του μπεστ σέλερ «People vs Democracy», στο περιοδικό Atlantic. Σε άρθρο με τίτλο «Η Ομικρον σηματοδοτεί την αρχή του τέλους», ο Μουνκ σημειώνει ότι κάτι έχει αλλάξει ριζικά στην προσέγγισή μας απέναντι στον ιό. Οσοι είναι εμβολιασμένοι δεν είναι πλέον πρόθυμοι να μπουν σε καραντίνα όπως στο παρελθόν, όσοι δεν είναι εμβολιασμένοι συνεχίζουν να αντιτίθενται και, ως εκ τούτου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι σε πολιτικό επίπεδο είναι περισσότερο διατεθειμένοι να «προσαρμοστούν» στην κρίση παρά να βοηθήσουν ώστε να «ισιώσει» η καμπύλη. Από το σπίτι του στην Τοσκάνη όπου πέρασε την Πρωτοχρονιά, παρατήρησε τη χρήση μάσκας και των πράσινων πιστοποιητικών: «Η Ιταλία», λέει, «έχει γίνει μια χώρα πολιτών που ακολουθούν τους κανόνες, αντίθετα με τη φήμη της».

Θα τελειώσει η πανδημία το 2022, τον ρωτά η δημοσιογράφος της «Corriere della Sera».  «Υπάρχουν δύο τρόποι να τελειώσει μέσα στο 2022. Ο πρώτος είναι βιολογικός: η ανακάλυψη ότι η μετάλλαξη Ομικρον δεν προκαλεί σοβαρή νόσηση στη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων και ότι η έκθεση σε αυτή την παραλλαγή, όταν έχει εμβολιαστεί κάποιος, προστατεύει από μελλοντικά στελέχη· επομένως, η αντικειμενική απειλή της COVID θα έπαυε να είναι σημαντική. Αλλά αυτό αποτελεί εικασία. Δεν ξέρουμε αν θα συμβεί, ακόμα κι αν είναι μια ελπίδα. Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να τελειώσει η πανδημία είναι κοινωνικός: σημαίνει ότι έχουμε συνηθίσει το γεγονός πως η ζωή μας θα ενέχει περισσότερους κινδύνους το 2022 από ό,τι το 2019, αλλά συλλογικά και ατομικά επιλέγουμε να ζούμε πιο φυσιολογικά, καθώς αξίζει να παίρνουμε αυτούς τους κινδύνους».

Θα αλλάξει η στάση μας ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της Ομικρον; «Ακόμα κι αν η Ομικρον ήταν πιο επικίνδυνη από ό,τι ελπίζουμε και ακόμα κι αν οι μελλοντικές παραλλαγές ήταν πιο σοβαρές, θα επιλέξουμε να επιστρέψουμε σε μια νέα κανονικότητα και όχι στο lockdown: δεν θα σταματήσουμε να βλέπουμε φίλους, να βγαίνουμε για δείπνο. Υπό αυτή την έννοια, πιστεύω ότι το 2022 πιθανότατα θα φέρει το τέλος της πανδημίας. Οι πρόγονοί μας ζούσαν σε περιβάλλοντα όπου οι κίνδυνοι για τη ζωή τους καθημερινά ήταν πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς που αντιμετωπίζουμε ακόμα και τώρα, εν μέσω πανδημίας. Ωστόσο επέλεξαν να βγουν έξω και να αλληλεπιδρούν: πρόκειται για ανθρώπινη ανάγκη. Αυτό που επιλέξαμε ηρωικά την άνοιξη του 2020 θα είναι πάντα η εξαίρεση στην Ιστορία. Μπορούμε τώρα να ελπίζουμε ότι θα επιστρέψουμε σε μια νέα κανονικότητα που είναι τόσο ασφαλής όσο πριν από μερικά χρόνια ή μπορούμε να φοβόμαστε μια νέα κανονικότητα στην οποία οι κίνδυνοι που συνδέονται με τη ζωή μας συνεχίζουν να είναι υψηλοί· σε κάθε περίπτωση αρχίζουμε να επιστρέφουμε σε ένα είδος κανονικότητας όπου η ανάγκη για κοινωνική ζωή υπερισχύει του φόβου της μετάδοσης».

Αλλά εάν η πλειονότητα είναι πιο απερίσκεπτη είναι επειδή έχουμε τα εμβόλια.

«Υπάρχουν τρεις πτυχές. Ακόμα και όταν έγραψα ένα άρθρο με τίτλο “Ακύρωση όλων” τον Μάρτιο του 2020, συνιστώντας την κοινωνική απόσταση, από την τηλεργασία έως την ακύρωση αθλητικών εκδηλώσεων, η προσδοκία ήταν ότι επρόκειτο για προσωρινά μέτρα: το να μην μπορείς να δεις την οικογένειά σου για περιορισμένο χρονικό διάστημα είναι OK. Το δεύτερο είναι πως οι αντικειμενικοί κίνδυνοι του ιού είναι σημαντικά χαμηλότεροι τώρα από ό,τι τον Μάρτιο του 2020, επειδή σε μια χώρα όπως η Ιταλία πάνω από το 80% του πληθυσμού είναι εμβολιασμένο και πολλοί είχαν ήδη κάποια επαφή με τον ιό ενώ υπάρχουν και νέα φάρμακα. Η τρίτη πτυχή είναι η κούραση: ανησυχούμε τόσο καιρό, δεν αντέχουμε άλλο. Συνοψίζοντας, είναι σαφές ότι η αντίδραση στην Ομικρον είναι πολύ διαφορετική από τα αρχικά στάδια της πανδημίας. Οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν κάποιους περιορισμούς, οι άνθρωποι είναι λίγο πιο προσεκτικοί, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να ανατρέψουν τη ζωή τους όπως την άνοιξη του 2020».