Mπορεί κανείς να δώσει έμφαση στην επιθετικότητα και στην προπαγάνδα. Είναι πράγματι προκλητικό να κομπάζει ο υπουργός Αμυνας μιας χώρας ότι κάποιοι σπουδαστές μπορούν να φτάσουν κολυμπώντας σε ένα νησί μιας γειτονικής χώρας. Κι είναι πράγματι εξωφρενικό μια χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ να απειλεί με πόλεμο μια άλλη χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ στην περίπτωση που ασκήσει ένα δικαίωμα που προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Η συντήρηση της έντασης ασφαλώς δεν συμβάλλει ούτε στον διάλογο ούτε στις σχέσεις καλής γειτονίας.

Μπορεί όμως κανείς να επενδύσει και στον πραγματισμό. Η απειλή του casus belli δεν είναι καινούργια και συνδέεται με μια πράξη, την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που συναντά την αντίθεση όλων των μεγάλων δυνάμεων καθώς θα μετέτρεπε το Αιγαίο σε ελληνική λίμνη. Παρά την επιθετική της ρητορική και τις καθημερινές της απειλές, η Τουρκία δεν ετοιμάζεται να κάνει απόβαση σε κανένα ελληνικό νησί, καθώς γνωρίζει ότι ένας πόλεμος θα είχε μόνο χαμένους. Κι αν ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών αμφισβητεί την κυριαρχία των «στρατιωτικοποιημένων» ελληνικών νησιών και ο έλληνας ομόλογός του χαρακτηρίζει τη στάση της τουρκικής κυβέρνησης «επιτομή του παραλογισμού», οι διερευνητικές συνομιλίες ανάμεσα στις δύο χώρες δεν έχουν σταματήσει.

Κι ούτε πρέπει να σταματήσουν. Oχι για να υπάρχει μια επίφαση διαλόγου. Αλλά επειδή αποτελούν τη μόνη διέξοδο και τη μόνη λύση. Η εναλλακτική λύση στη διπλωματία είναι η καταστροφή.