Μια τρυφερή ματιά στα 70s

Αν η νοσταλγία και μόνο ήταν το πρωταρχικό χαρακτηριστικό της «Πίτσα γλυκόριζα» («Licorice Pizza», ΗΠΑ, 2021), τελευταίας ταινίας του Πολ Τόμας Αντερσον – η οποία διεκδικεί αρκετά βραβεία στις Χρυσές Σφαίρες και σίγουρα θα ακουστεί στα προσεχή Οσκαρ -, τότε πιθανότατα το αποτέλεσμα να ήταν αν όχι απαραιτήτως βαρετό, σίγουρα γλυκανάλατο, όπως συνήθως συμβαίνει με τις ταινίες nostalgia. Ωστόσο όχι, μέσα από μια εντελώς ανορθόδοξη ρομαντική ιστορία, ειπωμένη με ζεστασιά και χαλαρότητα, ο σκηνοθέτης του «Θα χυθεί αίμα» και της «Αόρατης κλωστής» αποπειράται να μεταφέρει τις δικές του εφηβικές αναμνήσεις, χωρίς απαραιτήτως να φαίνεται ότι τις νοσταλγεί. Απλώς τις χρησιμοποιεί ως φόντο για την αφήγηση και αφήνει εμάς να αποφασίσουμε αν το τότε ήταν όντως ομορφότερο από το σήμερα ή αν τελικά δεν έχει και τόση σημασία· εξυπηρετεί απλώς τον χρόνο της ιστορίας. Φυσικά και βγαίνει μια νοσταλγία από την ταινία, αυτή όμως βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα και δεν αφορά τον θεατή παρά μόνο τον δημιουργό της.