Κούκος ρολόι

Πάντα χρειάζεται ένα κοινό ρολόι, σωστά κουρδισμένο, για το γύρισμα του χρόνου. Αυτό το ενός δευτερολέπτου πέρασμα, η πιο ύπουλη φενάκη του ανθρώπου, στην πραγματικότητα δεν χαμπαριάζει από στάσιμα και τελετές. Ο χρόνος ο αληθινός τασνομπάρει όλα αυτά και συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του χωρίς ούτε στιγμή να σηκώνει κεφάλι. Προ και μετά, ολόιδιος. Κούκος μονός σε διπλό ταμπλό, αρκεί να μη μας στοιχίσει ο κούκος αηδόνι. Δεν ισχυρίζομαι ότι ζούμε ακόμη στο 2021 ούτε κι ότι στον Λυκαβηττό δεν έγινε τις προάλλες μια μικρή πατάτα, ψημένη στο αλουμινόχαρτο. Μ’ αρέσουν οι πατάτες που είναι ψημένες στο αλουμινόχαρτο. Πιο comfort food δεν νομίζω να υπάρχει. Δοκιμάστε την και στο σπίτι με λίγο βουτυράκι στην κορφή, μια τζούρα ελαιόλαδο, αλατοπίπερο α βολοντέ, και είμαι σίγουρη πως θα το γιορτάσετε, όπως το γιορτάσαμε κι εμείς, ούτε πολύ αλλά ούτε και λίγο. Ετσι που ζούμε χώρια, αγκαλιά με τις τηλεοράσεις μας, η ανάγκη μας για έναν τέτοιο κοινό χρονομέτρη ήταν κάτι παραπάνω από επείγουσα. Το αποδεικνύουν τα υψηλότατα στοιχεία τηλεθέασης που απέσπασε η πιο χιλιοβρισμένη πρωτοχρονιάτικη γιορτή του Δήμου Αθηναίων, από καταβολής Κλεισθένη, της οικογενείας των Αλκμαιωνιδών, βεβαίως βεβαίως. Για τα λεφτά έχω τα θάρρητά μου στη Διαύγεια. Δεν μπορεί κανείς να της κρύψει τίποτα, γιατί εκεί αποδίδει λογαριασμό το Δημόσιο στην κοινωνία. Την πλατφόρμα, άσ’ την κι αυτήν. Μπορεί και να μας χρειαστεί για καμιά άλλη δουλειά πιο πρακτική, όσο για το γκαράζ, δεν βρίσκω καθόλου κακό τον υπαινιγμό. Σε κάτι τέτοια απόμερα γκαράζ δεν την έστηναν οι κακοί στον Κούρκουλο για να τον τουλουμιάσουν; Σταρ χωρίς μπαμπέσικες χωσιές και ελαφρούς μώλωπες δεν γίνεσαι, κι ας είναι κι από φούμο. Στον Σάκη όμως θα επιστρέψω σε λίγογιατί ο δήμαρχος προηγείται, ακόμα και της εποχής του. Προκειμένου να έριχνε τους προβολείς στο καθημαγμένο από τα έργα του νεοκλασικό παρελθόν του κέντρου της Αθήνας, πολύ καλά έκανε κι ακροβολίστηκε στο πουθενά κι άφησε τους Πακιστανούς να το τιμήσουν. Ημουν κι εγώ στην πλατεία Συντάγματος και κουνούσα τη φτενή ουασιγκτόνια πέρα – δώθε, να μας μπει ο χρόνος με το καλό, να πέσουν κάτω τα ξερά, να πάν’ να σφηνωθούνε στα παγκάκια με τις σιδεριές τύπου Αλκατράζ, εκεί όπου κάποτε ξαπόστασε ο στρατηγός Καλλέργης. Κακά τα ψέματα. Ο κόσμος αυτορυθμίζεται, δεν περιμένει λύσεις από πολεοδομικά γραφεία και σκιώδεις συμβούλους.