Στο τέλος όλοι πεθαίνουν

Τις τελευταίες δύο βδομάδες τα διεθνή ΜΜΕ έχουν γεμίσει από άρθρα για την ταινία «Don’t Look Up» κι όμως δυσκολεύονται να καταλήξουν για το αν είναι μια καλή ταινία ή όχι. Πέραν του γούστου, όμως, η ταινία πέτυχε κάνοντας κάτι που λίγο ή πολύ κάνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια: Κήρυγμα. Είναι απόλυτη, χωρίς αποχρώσεις, στερείται ίχνους διάθεσης κατανόησης όσων κοροϊδεύει, βάζει στον ίδιο τορβά ισχυρούς και φτωχούς (π.χ. στη σκηνή με τους γονείς της πρωταγωνίστριας που θέλουν «τις δουλειές που θα φέρει ο κομήτης»), τα ΜΜΕ, τον συστημικό σεξισμό. Είναι βασικά ο ορισμός του προοδευτικού κηρύγματος που χλευάζει αλλά φοβάται, ταυτοχρόνως, τον Τραμπ, τον Μασκ και τους ψεκασμένους – και, ναι, αυτό το γράφει κάποια που πιστεύει όσα πιστεύει ο σεναριογράφος της και απολαμβάνει ανερυθρίαστα τα καλογραμμένα κηρύγματα. Το «Don’t look up» περιγράφει τις σύγχρονες συγκρούσεις ιδεών, αξιών, τάξεων κ.λπ. στη Δύση, ιδωμένες από τη μια πλευρά. Τη δική μας. Ισως γι’ αυτό στις κριτικές παραβλέπουμε ότι όλοι πεθαίνουν στο τέλος της. Γιατί χάνουμε. Κι η παράβλεψη θυμίζει ομάδες που τρώνε εφτά γκολ και δηλώνουν ότι «έκαναν καλό αγώνα» αλλά τις έφαγε η διαιτησία.