Διαμερισματάκια

Θα ‘ναι τώρα δύο – τρία χρόνια, προ κορωνοϊού και ενώ η χώρα ορθοποδούσε από την οικονομική κρίση, που βρεθήκαμε σε ένα τραπέζι με έναν φίλο – σχετικά νέο στην ηλικία και αυτό που λέμε «άνθρωπο της ελεύθερης αγοράς» – και έναν σημαντικό ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό των περισσότερων παραστάσεών του. Ο ηθοποιός μιλούσε για τις οικονομικές περιπέτειές του, για τα κέρδη του από μεγάλες θεατρικές επιτυχίες και τις αμοιβές του τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Πολλά λεφτά τα οποία επένδυε σε υπερπαραγωγές που όμως δεν επρόκειτο να τα «φέρουν πίσω» και σε μεγαλεπήβολα πρότζεκτ που δεν απέδωσαν όσο περίμενε. Με αποτέλεσμα να είναι πάντα, σχεδόν, στον άσο. Δεν τα έλεγε με παράπονο. Μάλλον με εκείνο το καμάρι του ρομαντικού.