Με τον σταυρό στο χέρι

Το παθαίνετε κι εσείς ή να το πάρω απόφαση ότι η βλάβη είναι όλη δική μου; Το πρόγραμμά τους μού προκαλεί ζάλη. Από τον Οκτώβριο και δώθε, σύσσωμη η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία είναι στο τρέξιμο προκειμένου να παραβρεθεί σε εθνικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα εορτές με έναν τέτοιο πρωτοφανή ζήλο, που θα ‘λεγες ότι ο Κόβιντ ενικήθη και πως τα μνημεία των νεκρών ανεώχθησαν. Ενας ιδιότυπος εθνικιστικός ανταγωνισμός θαρρείς κι έχει πάρει παραμάζωμα αιρετούς και αριστίνδην για το ποιος θα ακροβολιστεί ταχύτερα και μακρύτερα για να τονώσει το ηθικό μιας αντιπροσωπείας από το πολύ πεντ’ έξι ανθρώπους οι οποίοι από ευγένεια συνωστίζονται για την υποδοχή, την ώρα που οι τόποι τους έχουν ανάγκες απείρως πολυπλοκότερες από ένα γρήγορο εν Ιορδάνη και μετά ξανά βρουμ βρουμ στο ελικόπτερο ή στο αεροπλάνο. Από τη στενότατη οπτική γωνία που συνηθίζω να βλέπω τα πράγματα, όλο αυτό το road movie δεν μου φαίνεται και τόσο συμβατό με κάτι το εθνικό ή το πνευματικό. Απεναντίας. Μου φαίνεται πως είναι εντελώς απερίσκεπτο κι ότι ορισμένως λειτουργεί σαν προτροπή προς αλλότρια ακολασία. Με πενήντα χιλιάδες, πάνω κάτω, ημερήσιες μολύνσεις δεν αντιλαμβάνομαι τι είδους πρότυπο μπορεί να αποτελέσει όλη αυτή η ταρατατζούμ κινητικότητα.