Σωστό, λάθος, ρίσκο

Το είχε πει on camera ο Σωτήρης Τσιόδρας το φθινόπωρο του 2020, όταν είχαμε ραγδαία αύξηση στις COVID εισαγωγές στα νοσοκομεία. Τα γυμνάσια και τα λύκεια έκλειναν, τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία έμεναν ανοιχτά και ο καθηγητής αποκάλυπτε ειλικρινώς ότι «η Επιτροπή διχάστηκε». Μιλούσε συγκεκριμένα για μια «έντονη συζήτηση» μέχρι να ληφθούν οριστικές αποφάσεις. Τώρα που το κουδούνι ξαναχτύπησε με νέο πρωτόκολλο, με την Ομικρον να καλπάζει και με τη Δέλτα να πιέζει το ΕΣΥ, τον διακρίνουμε ξανά τον «διχασμό» για τα σχολεία – αυτά που κλείνουν τελευταία και ανοίγουν πρώτα, όπως μάθαμε στα σχεδόν δύο χρόνια μίνι ή μάξι λοκντάουν και κάθε λογής περιορισμών. Με τα παιδιά ήδη στις τάξεις τους, ο ένας επιμένει σε πιο αυστηρό πρωτόκολλο, ο άλλος προκρίνει έστω και τώρα μετάθεση μιας εβδομάδας στην επαναλειτουργία των σχολείων και σχεδόν όλες οι απόψεις, με «κερασάκι» την αγωνία των γονιών, μοιάζουν να έχουν λογικά επιχειρήματα, επαρκή αντίλογο και σωστή βάση. Διαφορετικές προσεγγίσεις δεν υπάρχουν μόνο στους επιστήμονες, υπάρχουν κατά καιρούς και στους κυβερνώντες, ακόμα και αν όλοι είναι υπέρ της διά ζώσης εκπαίδευσης. Αμφιβάλλει όμως κανείς ότι σε μια παρατεταμένη περίοδο με ανατροπές (δυσάρεστες, κυρίως), άλλα θα προτιμούσε ο λοιμωξιολόγος ο οποίος καταγράφει σκαμπανεβάσματα στους υγειονομικούς δείκτες, άλλα θα ήθελε ένας υπουργός Υγείας που έχει το μυαλό του στις Εντατικές και άλλα ο συνάδελφός του στο Παιδείας που αγωνιά για το δικό του χαρτοφυλάκιο; Και μέσα στις διαφορετικές πλην «λογικές» σκέψεις έχει λάθος ο γονιός που πάλεψε με το μέσα του για το αν θα στείλει κανονικά από σήμερα το παιδί του στην τάξη; Ή μήπως έχει άδικο ο εκπαιδευτικός που χαρακτήρισε περίπου ως καψόνι την έλλειψη σελφ τεστ και την ανάγκη να ενημερώνει τους γονείς με mail της τελευταίας στιγμής ότι θα υπάρχει απόθεμα στην αυλή;