Στην «Τελευταία πνοή», τη βιογραφία του Λουίς Μπουνιουέλ, ο σκηνοθέτης περιγράφει πώς εισήλθε ουσιαστικά στους ανήσυχους κύκλους της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, στο Παρίσι. Το 1929 βρισκόταν στην Ισπανία και συζητούσε με τον φίλο του τον Σαλβαδόρ Νταλί ένα όνειρο που είχε δει ο τελευταίος: το χέρι του είχε γεμίσει μυρμήγκια. Από αυτή την εναρκτήρια σκηνή γεννήθηκε ο «Ανδαλουσιανός σκύλος», ταινία τα πλάνα της οποίας δεν έπρεπε να έχουν καμία λογική εξήγηση, ως παραληρηματική αφήγηση που θα παρέπεμπε στη λειτουργία του ασυνείδητου. Οταν τελείωσε η ταινία, ο Μπουνιουέλ σκέφτηκε να την προβάλει στους σουρεαλιστές φίλους του στο Παρίσι, αλλά δεν ήξερε την αντίδρασή τους. Φοβούμενος την αποδοκιμασία, στην προβολή είχε γεμίσει τις τσέπες του με πέτρες με τις οποίες θα απαντούσε σε πιθανό κράξιμο. Δεν χρειάστηκε. Η ταινία επιδοκιμάστηκε και ο Μπουνιουέλ εν πομπή και παρατάξει έγινε αποδεκτός από τους δύστροπους λειτουργούς του γαλλικού σουρεαλισμού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή