Πόση ευτυχία πια

Είναι παρατηρημένο πως όσο επιδεινώνεται η πολιτική και κοινωνική κατάσταση, τόσο η συμπεριφορά μεμονωμένων – σε έναν πολύ μεγάλο όμως αριθμό – ατόμων, είναι σάμπως και η επικράτεια ολόκληρη είναι η οικογένειά τους, που επιβάλλεται να συμμεριστεί τις χαρές, τους ενθουσιασμούς και τις φιλοδοξίες τους. Οχι μονάχα να τις συμμεριστεί αλλά και να τις πριμοδοτήσει, περίπου σαν να αμαρτάνει, η επικράτεια, σε περίπτωση που θα έδειχνε προσηλωμένη σε προβλήματα κρίσιμης σημασίας αναγνωρίζοντας τη δεσπόζουσα προτεραιότητά τους. Διαφορετικά είναι αδύνατον να δικαιολογηθούν τα συνεχόμενα, ξεκαρδιστικά και άνευ λόγου και αιτίας γέλια στο σύνολο σχεδόν των τηλεοπτικών εκπομπών, με καλλιτέχνες δεύτερης και τρίτης διαλογής που μιλούν όχι για τα καλλιτεχνικά τους πεπραγμένα, αλλά για την προσωπική τους ζωή, τους έρωτές τους, τους γάμους και τα διαζύγιά τους, τα παιδιά τους. Με λίγα λόγια, πόσο τολμηροί και ρηξικέλευθοι σταθήκανε όταν ήρθε η ώρα στον ιδιωτικό τους βίο για το μεγάλο «ναι» και το μεγάλο «όχι».