Υπάρχει μια αρχή για την οποία δεν θα έπρεπε να συζητάμε ακόμα στις αρχές του 2022: κανείς και για κανέναν λόγο δεν δικαιολογείται να ξυλοκοπεί καθηγητή την ώρα του μαθήματος, μπροστά στους φοιτητές του. Το χθεσινό περιστατικό στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τον καθηγητή που δέχτηκε επίθεση από κουκουλοφόρους ενώ δίδασκε, έρχεται να προστεθεί σε μια μαύρη σελίδα βίας με φόντο τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα οποία τόσο πολύ έχουν υποφέρει από αντίστοιχες ενέργειες στο παρελθόν. Τα όσα συνέβησαν δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, μια παγιωμένη κατάσταση που ρίχνει βαριά σκιά στη φήμη τους εντός και εκτός της χώρας. Παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει ως τώρα, η βία και ο εκφοβισμός συνεχίζονται – μόλις πριν από λίγες μέρες ένα «κηδειόχαρτο» με τη φωτογραφία του πρύτανη του ΑΠΘ έκανε τον γύρο του Διαδικτύου.

Την ώρα που η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες της πανδημίας, η ανοχή στην οποιουδήποτε είδους βία οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην περαιτέρω απαξίωση των ΑΕΙ. Ο τραμπουκισμός, η τρομοκρατία και όσοι πιστεύουν πως μπορούν να αποδώσουν δικαιοσύνη με τις γροθιές τους πλήττουν και τη δημοκρατία. Για άλλη μια φορά, καλούμαστε να πούμε τα αυτονόητα. Χωρίς «ναι μεν, αλλά», το ξύλο δεν είναι ποτέ η λύση και τα όσα συνέβησαν στο ΟΠΑ αποτελούν ένα ακόμα καμπανάκι αφύπνισης για μια κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστον.

Η καταδίκη της επίθεσης από τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις, αυτή τη φορά χωρίς αστερίσκους, δείχνει πως έστω κι αργά όλοι έχουν καταλάβει τον κίνδυνο που κρύβει η ανοχή στον τραμπουκισμό, όχι μόνο για τα ΑΕΙ, αλλά και για το θεσμικό κράτος. Η αλλαγή του νόμου από τη σημερινή κυβέρνηση ήταν ένα βήμα προς τη διασφάλιση της εύρυθμης πανεπιστημιακής λειτουργίας, όμως χρειάζονται ακόμα περισσότερα, ώστε να γυρίσουν γρήγορα και αποτελεσματικά τα γρανάζια της γραφειοκρατίας.

Οι κουκούλες, απ’ όπου κι αν προέρχονται και όποιον στόχο κι αν έχουν, δεν μπορούν να αποτελούν διαρκή απειλή για φοιτητές και καθηγητές, σπέρνοντας τον φόβο στα πανεπιστήμια. Η εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, αλλά και η τιμωρία των δραστών, είναι η μοναδική απάντηση που μπορούμε να δώσουμε απέναντι στο φαινόμενο της πανεπιστημιακής βίας. Και εκτός από απαραίτητη, οφείλει να είναι γρήγορη και αποφασιστική. Οσο πιο γρήγορη, τόσο το καλύτερο.