Ξυλοδαρμοί. Διαπομπεύσεις. «Κτισίματα». Θανατικές απειλές. Φθορές περιουσίας. Λειτουργία «επιχειρησιακών στρατηγείων», που αποτελούν ορμητήρια για επιθέσεις. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν γίνει ένα είδος κράτους εν κράτει, όπου αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, μπαχαλάκηδες ή προβοκάτορες παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, λύνουν λογαριασμούς, τιμωρούν, εκδικούνται ή εκβιάζουν. Η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει. Η κοινωνία πρέπει να φωνάξει ένα «Ως εδώ!». Και όλοι, είτε εμπλέκονται άμεσα στη λειτουργία των πανεπιστημίων είτε συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο στα κοινά, πρέπει να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους.

Η κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις και να λάβει τα αναγκαία μέτρα για την επιβολή της τάξης, μεταξύ των οποίων τη θέσπιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Ηδη έχει αργήσει πολύ και η καθυστέρηση αυτή εκλαμβάνεται ως ένδειξη αδυναμίας. Καιρός λοιπόν να σπάσουν αβγά.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να πάψουν να κρύβονται και να συμβάλουν στο να γίνουν τα πανεπιστήμια αυτό που πρέπει να είναι: χώροι διδασκαλίας, διαλόγου, καινοτομίας και διακίνησης ιδεών. Η επίκληση της ξένης εμπειρίας δεν είναι παραγωγική: σε καμία δυτική χώρα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν παρουσιάζουν αυτό το θλιβερό θέαμα.

Οι καθηγητές πρέπει να ξεπεράσουν τους φόβους τους και τις αναστολές τους και να κατανοήσουν ότι χωρίς τη δική τους συνεργασία, χωρίς τη δική τους ενεργή συμμετοχή, κανένας μηχανισμός αστυνόμευσης δεν θα μπορέσει να πετύχει. Σήμερα δέχονται επίθεση οι συνάδελφοί τους, αύριο θα πέσουν θύματα οι ίδιοι.

Οι φοιτητές πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν ούτε να μένουν αδιάφοροι στις σκηνές βίας ούτε να αντιμετωπίζουν με δυσπιστία όσους θέλουν την ομαλή λειτουργία των πανεπιστημίων. Οι ταραχοποιοί αποτελούν μια μειοψηφία και πρέπει να απομονωθούν.

Οι αστυνομικοί πρέπει να έχουν πάντα οδηγό τη νομιμότητα, να χαρακτηρίζονται από αυτοσυγκράτηση και επαγγελματισμό και να γνωρίζουν ότι λογοδοτούν και αυτοί για τις πράξεις τους. Οι δικαστές πρέπει να μεριμνούν ώστε οι υπεύθυνοι για πράξεις βίας να υφίστανται κυρώσεις, ώστε να μη διαιωνίζεται η ατιμωρησία. Και τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να αναδεικνύουν τα προβλήματα χωρίς να προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος.

Με άλλα λόγια, η υποκρισία όλων πρέπει να λάβει τέλος. Και η ανομία να δώσει επιτέλους τη θέση της στην παιδεία.