100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή

Οι μεγάλες ήττες του Ελληνισμού κατά κανόνα οφείλονται όχι τόσο στην ισχύ ή στην  ευφυΐα των αντιπάλων του όσο στις δικές του εσωτερικές αυτοκαταστροφικές ροπές. Η ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδας ήταν αποτέλεσμα των λυσσαλέων πολέμων μεταξύ των ελληνιστικών βασιλείων, τα οποία καλούσαν τη Ρώμη ως επιδιαιτητή και σύμμαχο του ενός εναντίον του άλλου. Η Τέταρτη «Σταυροφορία», δηλαδή η οργανωμένη ληστρική επιχείρηση των Ενετών, των πειναλέων Φράγκων και του Πάπα εις βάρος του Βυζαντίου, επιστέγασε μια μακρά περίοδο βυζαντινής πολιτικής αποσύνθεσης και εμφύλιας διαμάχης. Ενώ η Αλωση του 1453 διευκολύνθηκε καθοριστικά από το εσωτερικό σχίσμα της υστεροβυζαντινής κοινωνίας σε ενωτικούς και ανθενωτικούς. Το 1922, αντίστοιχα, ήταν σε μεγάλο βαθμό προϊόν του εθνικού διχασμού και της κομματικής εμπάθειας, που οδήγησαν την Ελλάδα στη Μικρά Ασία διχασμένη και αμφίβουλη.